Bindingskracht

'Waar zijn toch die leuke mannen ...?' klinkt het bedroefd.
Iets in Maaike's stem doet me twijfelen. Hier is meer aan de hand. Toch houd ik me op de vlakte.
'Kom op nou, die zijn er heus wel,' reageer ik voorzichtig. 'Zet het van je af , dan ontmoet je vanzelf iemand.'
'Jij hebt makkelijk praten Susan. Jij zit gebeiteld.'
'Hoe bedoel je ...?' Ik voel mijn eigen, diepgewortelde boosheid weer krachtig bovenkomen.
'Nou ... jij hebt een man waar je lekker tegen aan kunt kruipen als je daar zin in hebt ... toch?'
Iets heeft me allang verraden. Bij mij thuis is het beslist niet zo perfect als zij denkt.

Het daarop volgende uur besteden we aan hoe ons leven is ingevuld. Maaike klaagt dat ze sinds haar scheiding niet meer met iemand heeft gevreeën. Een snelle rekensom leert dat ze al drie lange jaren geen sex meer heeft gehad. Ondertussen heeft ze haar buik vol van de mannen die zich gewillig aanbieden om die leemte tijdelijk te vullen,
liefst via een one-night stand. Maaike wil echter wachten op dat ene, bijzondere exemplaar dat perfect bij haar ideaalplaatje hoort.
'Wat zoek je dan allemaal in die man ...?', vraag ik voorzichtig in reactie.
Dromerig kijkt Maaike naar buiten. 'Ach, gewoon. Tederheid ... liefde en geduld, om maar wat te noemen.
En ... uuhh ... een erg rijke fantasie stel ik ook wel erg op prijs.'
Dit past in mijn eigen straatje. Ineens ben ik nieuwsgierig. 'Fantasie ...? Hoe bedoel je ...?'

De eerlijkheid van Maaike verrast me als ze geleidelijk het onderwerp bondage aansnijdt. Het lijkt haar heerlijk om af en toe vastgebonden te worden zonder zelfstandig los te komen. Nog mooier zou zijn als de partner dan de tijd neemt om heel uitgebreid en vooral ... teder te verwennen. Gewoon een half uur niets kunnen doen, terwijl zonder haast wordt toegewerkt naar een ongekend orgasme. Gek worden als het hoogtepunt steeds weer wordt uitgesteld.
'Susan, waarom reageer je niet ...? Trekt het onderwerp je niet ...?', probeert Maaike. Ze is net iets te opdringerig.
Haar verhaal en haar behoefte komen diep bij me binnen. Vooral sinds het ontdekken van de website van "Bindingskracht" worstel ik met een vergelijkbaar dilemma. Het weeë gevoel dat vaak zo sterk in mijn onderbuik opkomt, overvalt me opnieuw. 'Wat jij omschrijft komt erg overeen met wat ik zou willen. Peter is er absoluut niet voor te porren.' Mijn boosheid komt in nu alle hevigheid terug en drukt op mijn humeur. 'Ik mag al blij zijn als ik eens per maand wat aandacht krijgt. Meestal omdat hij dan weer zo nodig moet. Voor mij heeft hij nauwelijks echte aandacht.'
'Oohh ...? Oohh ...!' Dromerig kijkt Maaike weg. Het blijft een heel tijdje stil. Ieder verzonken in eigen gedachten.

'Dan ... uuhh ... nou ja ... ik bedoel ... dan gaan we toch gewoon samen experimenteren ...!?' brengt Maaike voorzichtig te berde.
'Ja túúuurlijk ... was het maar zo eenvoudig!' schiet ruw door me heen.
Kan het bij me passen? Heeft Maaike gelijk? Het zou de perfecte oplossing zijn. Los van het vrijen met een vrouw dan, want daar heb ik totaal geen beeld bij. Naar mijn idee is dat niet mijn ding. Gelijktijdig is samen experimenteren met touwen misschien wel de veiligste optie. Het valt in ieder geval theoretisch niet onder vreemdgaan.
Ruw trekken heftige, opdringerige prikkels door me heen. Vastgebonden zijn, niets kunnen doen, teruggeworpen op jezelf. Naar mijn idee past het perfect bij me. Langzaam landt het idee op vruchtbare bodem. Vruchtbaar ... ik schiet half in de lach. Aan een derde kind heb ik totaal geen behoefte. Gelukkig hoef ik dáár geen zorgen over te maken.

Het is alsof Maaike mijn tweestrijd ten aanzien van de bondage aanvoelt en bang is dat ik me wil terugtrekken.
'Weet je Susan, zullen we gewoon maar eens direct aan de slag te gaan ... voor we ons bedenken ...?'
Verwachtingsvol kijkt ze me aan. Voordat ik enige kans krijg om te protesteren staat ze al in de deuropening.
Mijn hart gaat ineens heel onrustig te keer. Ik voel me ongemakkelijk. Toch komt al snel de nieuwsgierigheid bovendrijven. Ik ben reuze benieuwd wat het spel met de touwen me zal doen.

Aandachtig bekijk ik de inhoud in de linnentas die Maaike aanreikt. 'Tjeetje, wat ben je allemaal van plan?', stoot ik terugdeinzend uit, als ik de veelheid aan touwen zie.
'Komt er werkelijk zoveel bij kijken? Word ik straks vastgebonden met al die touwen? Is het niet wat veel?'
Het valt me op dat Maaike totaal niet reageert. Het is net alsof ze me niet gehoord heeft. Ze is onverwachts druk bezig met het opstarten van de laptop. De website die ze selecteert komt me verrassend genoeg heel bekend voor. Met het uitsorteren van de touwen zie ik de gelijkenis met de informatie die ik al via diezelfde website heb gezien. Mijn onrust maakt geleidelijk plaats voor de wonderlijk tintelende opwinding, die de laatste tijd vaker door me heen trekt. Vergeefs probeer ik me in te houden, in een nauwelijks geslaagde poging gehoor te geven aan dat vingertje.
Ik wil meer ervaren. Nu is het moment. Ik moet doorzetten, anders komt het er waarschijnlijk nooit meer van.

Uitgebreid nemen we de tijd om steeds opnieuw diverse bindingen op elkaar te oefenen aan de hand van de heldere voorbeelden op de website. Zodra de touwen bij mij worden aangebracht voel ik steeds weer dat heerlijke bedwelmende, ontspannende effect. Ik probeer te doorgronden wat er allemaal met mij, en vooral in mij gebeurt.
Dit spel maakt veel meer emoties in me los dan ik ooit had kunnen bevroeden. Ik wil langer vastliggen, steviger gevangen in touwen. Ontdekken of het me kan lukken los te komen. Me gewonnen moet geven, hopend dat de ander me uiteindelijk zal bevrijden ... liefst niet te vroeg. Wetend dat de ander ondertussen zorgvuldig over me waakt.
Durf ik er om te vragen? Hoe zal ze reageren?
'Maaike ...,' begin ik aarzelend.
Mijn vriendin kijkt me met hoog rode konen verwachtingsvol aan. Ik ben blijkbaar niet de enige die het moeilijk heeft. Haar lichaamstaal spreekt ondertussen boekdelen, waarvan de inhoud ditmaal gemakkelijk te raden valt. Het gaat alleen nog om de nuances, om de geschikte paragraaf.
'Susan ... voordat je verder gaat ... zullen we ... uuhh ... ieder aan een papiertje toevertrouwen waar we nu behoefte aan hebben? Zo kunnen we elkaar qua verwachtingen niet beïnvloeden.'
Het idee spreekt me wel aan. Zelf weet ik heel precies waar ik op dit moment intens naar verlang. Gelijktijdig ben ik benieuwd waar Maaike's fantasiën naar uitgaan.

Na het wederzijds overhandigen van de zorgvuldig opgevouwen papiertjes komt voor het gemak een muntstuk te voorschijn om te bepalen wiens lijstje het eerst aan bod komt. Baldadig blijft het muntstuk eindeloos lang op zijn zijkant rondtollen. Het geeft mij de gelegenheid te bedenken welke uitkomst mijn voorkeur heeft. Ik zou het helemaal niet erg vinden als ik als eerste wordt vastgebonden. Onbewust houd ik mij adem in.
'Het wordt kop ... ,' klinkt het onverwachts.
Verschrikt kijk ik toe hoe Maaike net iets te gretig mijn papiertje openvouwt. Mijn hart gaat flink te keer, enerzijds omdat ik niet weet hoe ze zal reageren, anderzijds omdat ik zodadelijk waarschijnlijk weerloos wordt vastgebonden.
Precies zoals in mijn lang gekoesterde dromen.
'Op je buik op bed liggen. Polsen op de rug bijeen gebonden. Een lang stuk touw een aantal maal strak om je enkels. De uiteinden vastgemaakt aan het touw dat al om je polsen zit, zodat je enkels tot dicht tegen je polsen komen. Vervolgens wil je zo een half uur blijven liggen, terwijl je ondertussen gaat proberen om zelfstandig los te komen.'
Ik herken de steekwoorden die ik zelf aan het papier heb toevertrouwd. Een wilde mengeling van opwindende prikkels trekt weer onrustig door mijn lichaam.
Maaike kijkt me zowel uitdagend als onderzoekend aan. 'Dat zelf loskomen moeten we dus maar zien te voorkomen ...,' vervolgt ze ernstig.
Ineens weet ik niet zo zeker of ik daadwerkelijk wil doorzetten. Toch durf ik niet terug te komen op mijn woord.
Voor mij is het uur der waarheid aanstaande. Zenuwachtig bereid ik me voor.
'Maaike, mag ik jouw papiertje alvast lezen?', probeer ik, vergeefs zoekend naar uitstel. Gelijktijdig wil ik weten in hoeverre onze fantasiën overeenkomen.
'Nee, natuurlijk niet!'

In de slaapkamer neem ik plaats op bed, terwijl de laptop binnen handbereik wordt geïnstalleerd.
'Wil je nog wat kleding uitdoen?', informeert Maaike.
Ik schud traag mijn tollende, duffe hoofd.
'Blijven je schoenen aan?', klinkt het vervolgens verbaasd.
Ik heb er vooraf niet bij stilgestaan. Nu laat ik het maar.
Door de instructieplaatjes en elkaars aanwijzigen lig ik kort erop stevig vastgebonden op bed, precies zoals ik het me had voorgesteld. Ik sluit me af van mijn omgeving en concentreer me op de heftige reacties die wild door mijn lichaam trekken. Als ik wat tot rust kom probeer ik al kronkelend vergeefs de ruimte te vinden in de touwen. Het besef dat ik geen kant uit kan, bedwelmd me. Mijn lichaam smeekt hartstochtelijk om erotische ontlading. Ik wil los zijn, zodat ik de hand aan mezelf kan leggen. Gelijktijdig wil ik juist vastgebonden blijven. Vergeefs zoek ik naar een combinatie van allebei. De sexuele frustratie bedwelmd me. Eigenlijk wil ik maar één ding ... klaarkomen terwijl ik vastgebonden lig ... liefst zo heftig mogelijk.

'Susan, je ligt nu meer dan een half uur vast. Ik ga je losmaken. Is dat goed?', fluistert Maaike van nabij.
Langzaam keer ik terug uit de trance waarin ik blijkbaar heel diep ben weggezakt. Ik wil helemaal nog niet los ...
Toch is het beter zo.
Zachtjes masseer ik mijn polsen, waarin de touwen inmiddels diepe sporen hebben achter gelaten. Het is onzeker of die wel binnen een uurtje zijn weggetrokken. De website had er al voor gewaarschuwd. Nu begrijp ik waarom.

Maaike zoekt een plekje op bed, zodat ik haar enkels kan vastbinden. Daarna koppel ik haar gebonden polsen en enkels aan elkaar. Zelfstandig loskomen is er voor haar waarschijnlijk niet meer bij.
Langzaam trek ik me terug, alsof ik de slaapkamer wil verlaten. Haar smekend blik ontroert me. Zo te zien heeft ze het net zo moeilijk als ik het had.
'Raak me aan ... toe. Laat me niet alleen ...' In haar hese stem ligt een intens verlangen dat ik niet mag negeren.
Het kost me moeite om de schroom van me af te schudden. Voorzichtig strelen mijn vingertoppen teder haar rug.
'Oohh ... heerlijk,' stoot ze met een diepe zucht uit. 'Ga door ... alsjeblieft. Liefst zo zachtjes mogelijk, en niet te snel.'
Al gauw merk ik dat ze inderdaad heel heftig reageert op subtiele, nauwelijks waarneembare aanrakingen. En dat terwijl ik niet eens in de buurt van haar écht gevoelige plekjes kom.
'Zaaaalig ...,' kreunt ze traag en geeft daarmee sturing.' Zo mag je nog uren doorgaan ... Het is echt jammer dat me je binnenkort moet losmaken, want de pijn door de touwen begint langzaam te overheersen.'
Met een snelle blik op de klok constateer ik dat Maaike bijna een uur gevangen zit in de touwen. Logisch dat ze los wil. Wel vraag ik me af waarom de tijd wederom zo snel voorbij is gevlogen. Er is toch feitelijk nog niets gebeurd.

Bij onze evaluatie is al snel duidelijk dat we dit experiment zeer zeker gaan herhalen. Wel moeten we rekening houden met de diepe afdrukken van de touwen, die tijd nodig hebben om weg te trekken.
Voor de zekerheid meld ik thuis dat mijn bezoek bij Maaike vandaag flink uitloopt.

In de weken die volgen denk ik te vaak terug aan het spel met de touwen. Mijn verlangen om opnieuw vastgebonden te worden groeit met de dag. Geregeld lig ik er 's nachts wakker van. Gezien de aftastende app-jes van Maaike heeft onze gewaagde sessie ook haar behoorlijk geraakt. Met regelmaat verdwijnt 's nachts mijn hand in mijn slipje, zachtjes, op zoek naar een haastige ontlading.

Enkele dagen later weet ik door puur toeval gratis de hand te leggen op vier gebruikte handboeien ziekenhuisstijl.
Ze zien er vrijwel ongebruikt uit. Direct rond het middaguur probeer ik ze uit in de veiligheid van mijn slaapkamer.
De zachte omklemming voelt heel anders dan de strakke touwen. Gelijktijdig besef ik dat het misschien een mooie tussenvorm is. Als ik mijn polsen op mijn rug bijeen breng realiseer ik me dat ik iemand nodig heb die de boeien koppelt, zodat ik niet meer zelfstandig los kan komen.

Ongedurig stuur ik na mijn oefensessie wat foto's van de boeien naar Maaike.
'Om drie uur bij mij thuis ...?', is het enige antwoord dat ik terugkrijg.
De behoefte aan een verlossend orgasme laat ik varen, zodat de prikkels die al door mijn lichaam dwalen de tijd krijgen om voor nog veel meer onrust te zorgen.

In de beslotenheid van Maaike's slaapkamer onderzoeken we uitgebreid de mogelijkheden van de boeien.
Een simpel haakje blijkt voldoende om ze te sluiten. Een slotje is nog beter. Daarnaast kunnen we de boeien ook gebruiken om de polsen juist wijd uiteen ergens aan vast te zetten. Ik kan niet wachten om ze daadwerkelijk uit te proberen. Gelukkig heeft Maaike er geen moeite mee om me terwille te zijn. Wat dat betreft is ze net zo gretig als ik.
Ditmaal besluit ik om toch ook mijn kleren uit te trekken, net zoals zij de vorige keer al deed.
Niet lang na binnenkomst lig ik al volledig naakt op haar bed. Even is het zoeken hoe we de boeien precies zo kunnen sluiten dat ik niet zelf los kan komen. Eindelijk is er dan de tijd om te voelen, te ervaren, te onderzoeken.
De polsboeien zijn zacht, maar onvergeeflijk. De controle is me volledig ontnomen. Precies waarop ik had gehoopt.

maar dan door een man. Zo'n atletisch gebouwd type met een oneindige dosis geduld. Maar ja ... die modellen zijn uiterst zeldzaam. Misschien moet ik mijn lat toch wat minder hoog leggen. Verwend worden door een vrouw is echter weer net het andere uiterste.

Maaike reageert onbedoeld heel heftig op mijn verdwaalde tedere vingertoppen die kort langs de binnenkant van haar onderbeen glijden.
'Hoger ...,' kreunt ze nauwelijks hoorbaar.
Met kleine cirkelvormige bewegingen verwen ik haar rechter been en trek geleidelijk in de richting van haar volle billen. Een steeds heftiger wordende ademhaling is een goede indicatie van de richting die ik moet volgen.
Vergeefs spant ze haar spieren in armen en benen in een poging mijn voortvarende vingers te ontlopen. Toch weet ik dat ze maar wat graag wil dat ik doorga en toewerk naar een orgasme terwijl ze nog altijd vastligt.

Ik merk de prikkelende onrust die zich opbouwt in mijn eigen lichaam. Zelf zou ik nu maar wat graag gevuld worden door een fors opgezwollen mannelijk lid. De dubbelheid in het spel verwart me. Komt het puur door de bondage, of is het spelen met deze vrouw daar eveneens debet aan?
Gericht laat ik mijn vingers subtiel over haar schaamlippen glijden.
'Jesus ... dat is lekker ... ga door ...,' weet Maaike zacht kreunend uit te brengen. Desondanks blijft ze volledig roerloos liggen.
Het verbaast me hoe weinig ze nodig heeft. Ik probeer te doorgronden wat ik in een vergelijkbare situatie zelf zou willen. Het is net alsof ik voorzichtig met mezelf speel, voordat ik trefzekerder aan de gang ga. Voor Maaike is mijn inleidende werk al heftig genoeg. Gevangen door de boeien kan ze niet ontsnappen aan mijn aandacht. Ik zie het aanspannen van de vele spieren in haar lichaam als ze wordt overrompeld door wat blijkbaar een wel erg ingrijpend orgasme is.

Binnen enkele seconden heb ik haar bevrijd.

Slechts één vraag houdt me bezig: wat heeft de toekomst voor Maaike en mij nog in petto.
Hoe zou het trouwens zijn als ik thuis mijn liefje kon overhalen om samen met mij aan de gang te gaan met het bondagespel. Even schiet door me heen dat Maaike daar ook aan zou mogen deelnemen.
Toch gaat dát net weer wat te ver.

Voor nu volstaat onze eigen werkvorm. De rest van de antwoorden komen later wel ... ooit ... misschien.