Bindingskracht

Al jaren hanteer ik het principe dat daten via een datingsite niet bij mij past. Natuurlijk zijn er genoeg stellen die elkaar op deze manier ontmoeten. Toch heb ik gezworen het nooit te doen. In mijn ogen is Internet handig voor werk en als informatiebron, maar om daar vriendjes vandaan te plukken ...!?
In mijn vrijgezellentijd ging ik met vriendinnen uit. We vonden altijd wel 'vriendjes in het wild'. Helaas ligt het sinds mijn scheiding totaal anders. Veel van mijn vroegere vriendinnen wonen samen, zijn getrouwd, hebben kinderen, of een willekeurige combinatie daarvan.
Als ik nu uitga kom ik vooral foute mannen tegen. Mannen die al gebonden zijn, die uit zijn op een one night stand of die aan het eind van de avond zo dronken zijn dat voor mij de lol er af is.

Mijn jonge nichtje heeft me recentelijk toch overtuigd om op een datingsite te gaan.
'Rebecca, schrijf je toch eens in,' was haar advies. 'Op een datingsite weet je tenminste dat de mannen die je spreekt ook serieus op zoek zijn. En het zit heus niet vol losers hoor.'
Door haar ging ik overstag. Nerveus zocht ik die avond mijn mooiste foto's en vulde mijn profiel zo leuk mogelijk in.
Pas vroeg in de ochtend was ik eindelijk tevreden. De gemiste slaap nam ik voor lief.
Het was doodeng om 's morgens naar het werk te gaan.
Ik vreesde dat iedereen al gezien had dat ik op een datingsite stond. Je zet jezelf immers openbaar te koop.
Gelukkig waren het allemaal hersenspinsels. Niemand had iets aan me gezien.

Stoer wist ik me die dag in te houden. Pas nadat ik een eenvoudige maaltijd naar binnen had gewerkt zette ik mijn laptop aan. Mijn mailbox puilde uit van de berichten. Eerst was er de teleurstelling. Er waren zoveel stomme, korte, afgezaagde mailtjes van lelijke mannen. Gelukkig zaten er ook enkele geinige tussen.
De foto van Marc trok direct mijn aandacht.
Met genoegen las ik zijn leuke, persoonlijke berichtje. Hij ging in op de tekst van mijn profiel. Zijn grapjes maakten me aan het lachen. Ik tikte meteen een antwoord in. Binnen een uur had ik alweer reactie van hem.

We mailden een paar dagen over en weer, tot we verder gingen via de chat. Het klikte geweldig. Al snel was het zo vertrouwd, dat ik veel met hem deelde. Ik vertelde hem over mijn jeugd, die met een alcoholische moeder niet eenvoudig was. Over mijn huidige leven, mijn dromen, mijn angsten. Hij leek alles zo goed te begrijpen.
Ik wist niet dat het mogelijk was, maar ik werd smoorverliefd, alleen op zijn woorden. En hij op mij.
De toon werd zo nu en dan erotischer. We fantaseerden wat we met elkaar wilden doen.
Wat begon met 'ik kus je nek' werd 'ik spreid je benen en begin je zacht te likken.'
Prikkelend dat het was ...! Opwindend ook! We maakten elkaar helemaal gek. En daarbij bleven onze kleren lang niet altijd aan. We betastten onszelf alsof de ander het deed en kwamen zo samen klaar.
Ik wist niet wat me overkwam ... dat dit kon ... zo via de chat! Zodra hij ondeugende taal begon uit te slaan sloeg mijn hart op tilt en werd ik wee in mijn buik. Drie weken duurde onze digitale romance, waarin we 'het' wel tien keer deden.

In die tijd vertelde Marc voorzichtig over zijn voorliefde voor het "teder wederzijds vastbinden". Na een eerste terughoudende aarzeling raakte ik door hem toch geleidelijk in de ban van zijn passie. Vooral de zachtheid waarmee hij me dan zou verwennen bracht mijn hoofd op hol. Met hem zou ik het wel aandurven om me zo te laten gaan.

Beiden wisten we dat het tijd werd voor een ontmoeting. Beiden vonden we het vreselijk eng. Wat als het tegen zou vallen? Dat kon haast niet, daarvan was ik overtuigd, we kenden elkaar al zo goed, er was zo'n klik ... maar ja, je weet het nooit. Samen bedachten we scenario's voor onze eerste real life ontmoeting. De meest wilde en exotische voorstellen kwamen aan bod. Het was vooral Marc die bleef aandringen op directe deelname aan het bondagespel. Uiteindelijk besloten we om te beginnen met een ontmoeting op neutraal terrein, om dan te bezien hoe het verder mocht verlopen.

Met knikkende knieën liep ik van de parkeerplaats naar de ingang van het restaurant.
Toen ik hem zag zitten, blozend, verwachtingsvol, wist ik het meteen. Zijn uitstraling was precies zoals ik het me had voorgesteld. Groot, stevig en charmant. Jackpot.
De lange wandeling bood de gelegenheid om nader tot elkaar te komen. Al snel liepen we hand-in-hand.
Bij een half verscholen bankje namen we de tijd om te zoenen.
Zijn hand verdween haast ongemerkt onder mijn t-shirt. Het zachte masseren van mijn borsten versterkte het wonderlijke gevoel dat zich vanaf het begin al in mijn onderbuik had genesteld.

Terug op de parkeerplaats leek het vanzelfsprekend dat Marc mijn fiets in zijn stationwagen legde. De tijd was aangebroken voor ... tja, voor wat? Ik had geen idee hoe ik zou reageren op de touwen. Toch twijfelde ik niet langer over het vervolg van onze ontmoeting. Ik was zelf inmiddels erg nieuwsgierig geworden.

Conform zijn draaiboek kleedde in me in de slaapkamer om en wachtte gehuld in mijn babydoll op zijn komst. Met het verstrijken van de tijd nam mijn opwinding steeds verder toe. Het lukte me niet meer om me te bedwingen. Mijn hand gleed over mijn schaamstreek. Net als tijdens onze sessies via de chat begon ik mezelf te verwennen en merkte niet eens dat Marc zachtjes de kamer was binnengekomen.

'Hée, wat ben je aan het doen ...? Dat was niet de afspraak. Nu moet ik je bestraffen,' klonk het speels.
'Oohh ...,' kraaide ik uit. In mijn stem lag geen verbazing, eerder een ondeugende uitdaging.

'Draai je om, dan bind ik je polsen op je rug.' Zijn stem is gebiedend.
Dit hoort bij ons spel ... toch ...? Van schrikt mist mijn hart enkele slagen.
Voordat ik me volledig heb herpakt dwingt Marc mijn polsen gekruisd op mijn rug. Geroutineerd bindt hij mijn polsen tezamen. Ik probeer te doorgronden wat de touwen met me doen. Enerzijds voel ik me knap ongemakkelijk. Door mijn gebonden polsen kan ik me niet verweren. Gelijktijdig zijn er de nauwelijks te verklaren opwindende prikkels.
Eén ding is zeker: er is op dit moment geen weg terug.
Een extra touw fixeert mijn polsen onwrikbaar tegen mijn onderrug. Het strak aangebrachte touw om mijn bovenarm draagt bij aan mijn totale machteloosheid.

'Mag ik wat foto's van je maken?', klinkt het hijgend en onzeker.
Ik voel me ongemakkelijk door zijn verzoek. Ik heb geen idee wat er met de foto's gaat gebeuren.
Gelijktijdig realiseer ik me dat ik niets kan doen als Marc daadwerkelijk foto's maakt.
'Liever niet Marc ... Later komt vanzelf een moment dat ik wél toestemming kan geven. Het is nu nog te vroeg.'
Marc knikt instemmend en lijkt te berusten in mijn afwijzing.
'Mag ik wel je borsten aanraken.' Hij kijkt me opnieuw verwachtingsvol aan.

Liefdevol zoekt Marc toenadering. Zijn vingers glijden speels door mijn haar en masseren mijn hoofdhuid. Al strelend verkent hij teder mijn gezicht. Het is vooral zijn rust waardoor ik heerlijk ontspannen raak. Het duurt een tijd voordat hij zijn aandacht verlegt naar mijn inmiddels pijnlijk harde tepels. Ik krimp ineen onder het weeë gevoel dat steeds feller in mijn onderbuik opwelt. Marc komt achter me staan en zijn grote handen omvatten krachtig masserend mijn borsten. Mijn gebonden polsen zijn op gelijke hoogte met zijn schaamstreek. Het lukt me om contact te maken met de grote bobbel in zijn spijkerbroek. Mijn verlangen om los te zijn groeit met het verder opzwellen van zijn lid.
Ik vraag me af hoe het zal zijn om in real life met hem te vrijen.
Voorlopig moet ik geduld hebben.

'Ik ben zo terug. Wacht je op me ...?'
Het is net alsof Marc iets is vergeten. Haastig verdwijnt hij uit de kamer.
Beduusd blijf ik achter. Ik test de touwen en merk al snel dat ik nooit zelfstandig kan loskomen. Een golf van paniek probeert me te overspoelen, maar loopt stuk om de opwinding die door mijn spannende machteloosheid wordt opgewekt.

'Wow ..., wat zie jíj er fantastisch uit.'
Nauwlettend observeer ik Marc. Zijn opmerking kan ik niet plaatsen. Zoveel is er in die éne minuuut niet veranderd.

Marc schuift zonder verdere aankondiging de bandjes van mijn nachthemdje omlaag. 'Zo, dat is beter. Nu kan ik pas écht zien hoe mooi je borsten zijn.'
Zijn compliment doet me goed. Toch is er de twijfel.
Niet langer ligt er de zachte tederheid in zijn aanrakingen.
Vooral het ruwe masseren van mijn tere borsten en tepels voelt onaangenaam aan.
'Marc ...!?' Het wonderlijke opwindende gevoel in mijn lichaam maakt plaats voor angst. Er klopt is niet.
Dit gaat fout.
'Maak me onmiddellijk los,' stoot ik uit.
Bij dovemansoren zou ik meer succes hebben gehad.

Stevige handen duwen me naar achteren tot ik uiteindelijk languit op de bank lig. Mijn gebonden polsen drukken ongemakkelijk in mijn onderrug. De touwen rondom mijn bovenarmen doen zeer. De paniek slaat toe.
Ik wil dit echt niet. Dit was niet mijn bedoeling. Toch is er niemand die me kan redden. Ik ben weer eens véél te goed van vertrouwen geweest. Het was ook te mooi om waar te zijn. Het liefst wil ik het uitgillen.

Verzet is vrijwel onmogelijk als zijn handen weer onzedelijk mijn lichaam betasten. Vooral mijn borsten moeten het ontgelden. Dan verlegt hij zijn aandacht ruw naar mijn schaamstreek. Het ruime broekje van mijn babydoll dat eerder sexy en uitdagend was, biedt weinig bescherming. Ik druk mijn benen strak tegen elkaar en probeer zijn priemende vingers buiten te houden. Het liefst zou ik hem met mijn been hard in zijn kruis willen raken.

Met een klap vliegt de slaapkamerdeur open. Totaal onverwachts wordt Marc met een ruk van me afgetrokken en op de grond geworpen. Voor ik het weet krijg ik twee versies van Marc in het vizier.
Mijn aanvaller kijkt zijn tweelingbroer woest aan.
'Wie is dat?' is het enige dat ik beduusd kan uitbrengen.
'Dat Rebecca ... is Kevin, mijn broertje,' wijzend naar de snel wegkruipende figuur.
'Jullie doen dit wel vaker zeker ...?'
Timide draait de blijkbaar echte Marc zijn ogen weg. Hij durft me nauwelijks aan te kijken als hij me los maakt.
Zodra ik de kans krijg trek ik wat kleren aan over mijn nachtkleding. Zwijgend verlaat ik het huis zonder om te kijken.

©Bindingskracht, 2018

Terug.