Bindingskracht

Een mailtje op mijn privé mailadres van Paul Beckers aan Tanya Vermeer. Wéér zonder onderwerp. Hij weet dat ik daar een bloedhekel aan heb. Ik kan die vent wel wurgen. Hij doet het expres om mij te "teasen".
De neiging om het mailtje ongeopend te deleten krijgt al snel de overhand. Midden in de nacht haal ik het berichtje toch terug uit de verwijderde items. Vervolgens is het gedaan met mijn nachtrust. Wat een rotstreek!
Hij had me op zijn minst kunnen voorbereiden op deze heftige inhoud.

Of ik interesse heb in wat modellenwerk in Canada? Gewoon straks als de school waar ik werk gesloten is. Eén week keihard werken, daarna nog twee aanvullende, geheel betaalde weken die ik naar eigen inzicht mag invullen.

Het geld kan ik heel goed gebruiken als aanvulling. Het vooruitzicht om het land van mijn dromen te doorkruisen is zeer aanlokkelijk. Net als de vorige keer is er toch de tweestrijd. Beide weten we eigenlijk allang wat de uitkomst van zijn oproep zal zijn. Wat mij bijna tegenhoudt is zijn verdraaide regel "never sleep with the model," waar hij écht met geen mogelijkheid van af te brengen is. Ik heb inmiddels genoeg in de strijd geworpen.
Nog altijd heeft hij geen idee wat het met me doet om tijdens het modellenwerk telkens weer vastgebonden te worden. Vooral de naaktscenes zijn heftig en daarmee overweldigend.
Het kan mooi voer zijn voor een psycholoog om te onderzoeken waarom ik zo krachtig reageer op de bondages.

Het vooruitzicht om straks wederom stevig vastgebonden te worden zet mijn lichaam volledig op zijn kop.
Gefrustreerd stel ik een baldadig antwoord samen, waarin ik van hem verlang dat we dit keer niet alleen samen de kamer delen, maar ook daadwerkelijk invulling geven aan mijn altijd oplaaiende behoefte aan confronterende, harde en diep sexuele bevrediging.
Als vanzelf verdwijnt mijn hand in mijn slipje. Het verbaast me niets dat mijn poesje behoorlijk vochtig is.
Er rest voor nu slechts één oplossing ...
Na een verkwikkende, korte slaap is mijn boosheid goeddeels weggeëbd. Met een geruster hart verwijder ik de eerder gemaakte tekst. In mijn nieuwe antwoord meld ik het avontuur aan te willen gaan. Mijn opkomende extra voorwaarden laat ik gemakshalve (even) achterwege.

De gigantische "fifth wheel" camper van zo'n 12 meter komt als een complete verrassing. Er is plek genoeg voor ons alle vier. De supportcrew ken ik nog van een eerdere shoot. Vooral de aanwezigheid van de vrouw voor make-up en kleding werkt geruststellend. Wel is de privacy in deze camper heel ver te zoeken.

Met de losgekoppelde Ford F350 diesel truck speurt Paul de omgeving af naar geschikte locatie. Al op de eerste dag word ik gevangen in touwen. Het verbaast me dat ik ditmaal niet eens uit de kleren hoef.
Direct als mijn enkels met touw tezamen worden gebonden, merk ik dat Paul niets van zijn kundigheid heeft verloren. Juist door de afstand die hij weet te bewaren voel ik opnieuw de overweldigende rebellie in mijn lichaam.
Mijn ongestilde honger naar de combinatie van krachtige touwen en zachte, subtiele aanrakingen komt in alle heftigheid bovendrijven.
Het strakke touw om mijn middel drukt me stevig tegen de boom. Als mijn polsen tot achter mijn lichaam worden gedwongen is het daadwerkelijke contact van de extra vrouwenhanden bijna een verademing

Ik kan me niet verdedigen als de zo vaak overheersende emotionele pijn mij weer in al zijn onstuimigheid treft.
Diep in me voel ik zowel droevenis als blijdschap. Tranen wellen als vanzelf op.
Tsjonge ... wat heb ik het gemist ... de touwen die me bedwingen. Gelijktijdig zetten ze mijn lichaam waanzinnig op zijn kop. Ik wil niet los ... nog lang niet ... Laat mij maar ... Ik put mijn kracht uit de onverzettelijke touwen.

Met grote regelmaat hoor ik de sluiter van de camera, zonder de gebruikelijke aanwijzingen van Paul en zijn crew. Blijkbaar doe ik dan toch iets goed? Zouden ze beseffen wat bondage me doet?
Gelukkig volgt die dag geen nieuwe sessie. Eerst moeten de diepe striemen weer volledig zijn weggetrokken. Zelfs bij mijn jonge, veerkrachtige lijf duurt dat menig uur. De herinneringen blijven gelukkig langer hangen.

De jetlag, mijn loodzware emotionele bagage en de intensieve sessies vergen veel van me, precies zoals ik vooraf had ingeschat. Pas op de vijfde dag keer ik daadwerkelijk terug in het land der levenden.

Hoog in de bergen heeft Paul alweer een bijzondere fraaie locatie gevonden.
Zonder moeite overhandig ik mijn jurk aan Marije.
Ondergoed heb ik die ochtend niet mogen aantrekken, vanwege de mogelijke afdrukken.
Niet langer voel ik de pijn als Paul touwen aanbrengt om mijn polsen en daarna om mijn benen. De warme, prikkelende opwinding weet ik inmiddels te kanaliseren. Voor nu concentreer ik me op mijn werk en geniet van de muiterij die de strakke touwen in me oproepen. Wel neem ik me heilig voor om binnenkort écht op zoek te gaan naar een betere setting voor optimaal genot en bevrediging.
Het zal nog moeilijk worden zoiets te realiseren.

Ondanks diepe striemen op mijn lichaam word ik tot twee keer toe opnieuw vastgebonden. Ik besef terdege dat Paul een waar vakman is, die geen gelegenheid onbenut laat.
Door de geleverde kwaliteit worden zijn foto's gretig afgenomen en krijgt hij steeds nieuwe opdrachten.

De picknickmand biedt ruimte voor ontspanning. Ik laat me lekker verwennen door Marije en vlei me vermoeid neer op het kleed.
'Tanya ... Blijf stil liggen ... Verroer je niet ...,' klinkt de gehaaste waarschuwing van Paul.
Door zijn onverwachts luid uitgestoten verzoek durf ik me niet te bewegen. Ook de anderen verstijven.
Wat heb ik nú weer gedaan?

'Tanya ... kun je precies zo blijven liggen en toch je jurk aan mij geven ...,' fluistert Marije. Blijkbaar heeft zij inmiddels exact opgemerkt wat Paul allang heeft geconstateerd.
Nauwgezet volg ik haar aanwijzingen en overhandig mijn jurk. Het duurt even voordat beide omstanders geheel tevreden zijn. Pas dan volgt het snelle klikken van de camera als foto na foto in sneltreinvaart worden gemaakt.
'Nog iets je rug bollen ... Perfect ...!' In zijn stem is een jongensachtige geestdrift te horen, die ondertussen volledig aan mij voorbij gaat.

Pas bij het zien van de geselecteerde beelden op de laptop begrijp ik waar hij op doelde.
De lijnen van het gebergte op de achtergrond komen volledig overeen met de lijnen van mijn lichaam, en dat zonder de hulp van touwen. Fantastisch. Ik ben trots op mezelf.
De rest van de middag zijn we Paul kwijt. Hij heeft zich met zijn apparatuur teruggetrokken in de camper.

'Genoeg geluierd ... Ik heb een studio geboekt voor vanavond. Laten we inpakken en nog snel ergens wat eten.'
Aandachtig bestudeer ik Paul's verhitte gezicht. Wat heeft hij nú weer bedacht? Vergeefs probeer ik te ontfutselen wat hem bezighoudt. Zou het iets te maken hebben met de laatste shoot?

Ik houd me afzijdig als Paul op de achtergrond gepassioneerd overlegt met Marije. Dat ik het leidend onderwerp ben is wel duidelijk. Nu maar hopen dat ik niet het lijdend voorwerp word. Ik ben blij dat Marije meekomt. Met een extra vrouw in mijn nabijheid voel ik me een stuk beter op mijn gemak. Iets dat bij bondagesessies toch al zo precair ligt.

Het is Marije die uitlegt dat Paul een aanvulling zoekt op het laatst gemaakte materiaal. De aandacht zal daarbij geconcentreerd zijn op mijn tepels. Mij ontgaat compleet het doel.
Gedwee laat ik me door Marije op de lange tafel vastbinden. De door haar aangebrachte bondages doen nauwelijks onder voor die van Paul. Dat zij even bedreven is als Paul komt als een verrassing.
Zouden ze vroeger samen ...? Weet ze wat ik doormaak ...?
'Zal ik je benen wijd vastbinden?' Het is nauwelijks een vraag.
Nog voordat ik de kans krijg om te antwoorden worden mijn benen onder zachte dwang al uiteen gedrukt. De touwen om mijn enkels zorgen dat ik kort erop mijn benen niet meer kan sluiten.
Het verlangen om gevuld te worden door Paul komt in alle heftigheid terug. In reactie voel ik mijn tepels samentrekken tot pijnlijk harde punten.

'Marije ... snel. Dit is het moment waar ik naar zocht,' sist Paul.
Angstig kijk ik toe hoe scherpe, lange tanden van een ouderwets radeermesje tot heel dicht mijn fier opgerichte rechter tepel naderen.
'Toe Marije, ietsje zakken. Ik wil ze voelen. Alsjeblieft ...,' smeek ik zachtjes, zonder te weten wat me nu weer bezielt. Bijna teder drukken enkele tandjes voorzichtig dieper in mijn nu wel erg gevoelige tepel en sturen wilde elektrische schokjes naar mijn onderbuik.
De fotosessie kan me verder gestolen worden. Ik wil zo lang mogelijk genieten van de aandacht. Zonder dralen geeft Marije gehoor aan mijn verlangende, steeds verder gaande aanwijzingen

Nog altijd stevig ingeklemd worden mijn tepels onverwachts getracteerd op koude waterdruppels afkomstig van een snel smeltend ijsblokje. Het natte vocht zoekt telkens een ander pad vanaf de top van de berg naar beneden. Voor mij is het als geraffineerde vingers die mijn lichaam subtiel strelen.

'Sluit je ogen .... Fantaseer dat er een man naast je staat,' klinkt het haast onhoorbaar van nabij.
Als in trance ga ik mee in haar spel.
Nieuwe waterdruppels vallen op een steeds lager deel van mijn lichaam. Volop genietend volg ik het spoor dat geleidelijk in de richting van mijn schaamstreek trekt.

Een subtiel zoemend geluid vult luidruchtig de stilte in de grote ruimte. Instinctief wil ik mijn benen sluiten, maar de strakke omklemming om mijn enkels maken het onmogelijk. Ik kan me niet verzetten als een zachtjes trillende vibrator over mijn nog gesloten schaamlippen beweegt.
'Stop,' stoot ik uit. 'Rustig aan ... niet zo snel ... Ik wil ... langer genieten,' weet ik fel hijgend uit te brengen.

Met gesloten ogen concentreer ik me op de fascinerende verwennerij van de onregelmatig vallende waterdruppels en de nauwelijks trillende vibrator. Marije lijkt precies aan te voelen hoe ze me optimaal kan prikkelen. Tot twee keer toe laat ze me balanceren op een hoge plateau nabij een verlossend orgasme.
Uiteindelijk geef ik me gewonnen ... en dat zonder die ontbrekend stoere man.
Dit is vakantiewerk in optima forma.

Het eind van mijn werkweek komt met rasse schreden naderbij. Afscheid nemen van Paul valt me zo als altijd zwaar. Allebei weten we dat ik het modellenwerk met bondage hard nodig heb. Niet alleen financieel, maar zeker ook emotioneel.

Paul zet me met Marije af bij de plek waar ik me de komende twee weken terugtrek om rustig na te genieten. Later op de dag zal Marije een taxi nemen naar haar volgende klus.
De komende uren wil Paul samen met de onopvallende mannelijke supportcrew gebruiken om de "fifth wheel" terug te brengen en nog wat door de ruwe natuur te trekken.

Het appartementencomplex blijkt deze hele week nog geen andere gasten te hebben. Zonder me te bekommeren om bedekkende kleding geniet ik van de aangename zon. Ook Marije verliest al rap haar bikini. Ik kijk toe hoe ze haar vrijwel witte borstjes uitgebreid insmeert. Hoewel ik niets met vrouwen heb, vormt Marije inmiddels een aangename uitzondering. Nog altijd weet ik niet precies waarom ze me eerder zo verrukkelijk heeft verwend. Het is alsof ook zij zich in een bondagesetting minder geremd voelt.

'Marije ...?' Aarzelend zoek ik contact.
'Heb jij toevallig nog touw bij je...?' Mijn lichaam komt alweer in opstand als ik verder fantaseer.
Ze knikt met haar hoofd, maar lijkt ondertussen ver weg.
'Zie je dat luchtbed? Zou je me nog eens willen vastbinden.'
Kort stemmen we onze verwachtingen op elkaar af. Marije wil me best vastbinden, maar niet meer dan dat.
Ergens voel ik dat ze spijt heeft van de eerdere verwennerij die ze me heeft gegund.

Opnieuw sta ik versteld van haar kunde. Ze brengt strakke touwen aan om mijn bovenlichaam. Mijn polsen maakt ze vast aan de ogen die zich langs de zijkant bevinden. Mijn enkels bindt ze tezamen. Het uiteinde van het touw maakt ze achter mijn rug vast. Zonder dat ik er om heb gevraagd volgt een blinddoek.
'Geniet ervan Tanya. Geef maar een seintje als je los wilt.'
Het is alsof Marije weet wat ik nastreef.