Bindingskracht

De zachte, brede, nylon bandjes fixeren mijn polsen aan de leuningen van de tuinstoel. Met een dun kleine touwtje zijn mijn tenen geraffineerd tegen elkaar gebonden. Daar lig ik dan. Naakt vastgebonden in de stoel.
Mijn toch al door de krachtige voorjaarszon verhitte lichaam heeft moeite met het verwerken van de enorme golven van opwinding die pulsend door me heen trekken. Ik lig open en bloot in de tuin. In principe zou elk moment iemand langs kunnen komen, en dan zou ik geen kant op kunnen. Dylan stelt me echter gerust. Beide naaste buren zijn vandaag niet aanwezig, het zonnescherm houd verdere blikken op afstand en door de vrijwel unieke ligging van het huis zijn er geen overburen.

Ik probeer terug te halen hoe de dag is begonnen. Eerder in de week had Dylan al gevraagd of ik plannen had voor het weekend. Ik merkte dat ik fijn vond dat hij me weer uitnodigde. Nog altijd keek ik met veel plezier terug naar onze eerdere ontmoetingen. Ik had al gemerkt dat ik op het werk steeds rijkhalzend uitkeek naar Dylan. Ik probeerde zo discreet mogelijk te zijn, maar toch hadden enkele collega's al geprobeerd te polsen of er iets tussen ons gaande was. Eigenlijk wist ik het zelf niet eens. Ik concentreerde me nu vooral op het gegeven dat wij beiden enorm veel behoefte hadden aan het "teder wederzijds naakt vastbinden". Het bood ons een geweldige uitlaatklep, een mogelijkheid om heel indringend van elkaar te genieten.

De dag is nog jong als ik bij Dylan aanbel. Even is er weer de onwennigheid. Mogen we elkaar al op de mond kussen?
Raar eigenlijk. We hebben al zoveel intimiteit gedeeld en toch is er nog terughoudendheid. Ik ken mijn eigen behoefte en laat me deze kans niet ontlopend. Stoutmoedig sla ik mijn armen om hem heen en kus hem vol op de mond, om al snel over te gaan op het tongzoenen dat ik met hem zo heerlijk kan doen.

Op het terras aangekomen kan ik zien dat Dylan zijn schaarse tijd blijkbaar zorgvuldig indeelt. Hij was druk bezig geweest voordat ik ruim een half uur te vroeg al aanbelde. Het was me thuis niet gelukt om nog langer te wachten tot het tijd werd.
Diverse rugzakken en andere tassen liggen half ontmanteld op de grond. Ik kijk Dylan verwonderd aan en vraag hem met welk project hij ditmaal bezig is. Al snel wordt duidelijk dat hij de laddergespen en de 25 mm brede nylonbandjes verzamelt. Het is grappig om te ervaren dat Dylan aan mij toestemming vraagt om even de klus af te maken.

In een snel tempo biedt Dylan mij een stoel aan en meldt terloops dat ik best wat kleren uit mag trekken, dat ik zelfs naakt in de zon mag zitten, want dat doet hij ook het liefst. Ondertussen is hij druk doende in de keuken om koffie te zetten en mij koekjes aan te bieden. Al eerder heb ik gemerkt dat hij best handig is in huis.

Terwijl Dylan druk in de weer is, haal ik de tassen verder uit elkaar. Immers "vele handen maken licht werk". Uit de zandkleurige bandjes en laddergespen laat Dylan nieuwe nylon bandjes ontstaan. De maat van de bandjes bepaalt hij door ze om zijn knieën te passen. Even is hij weer in de keuken bezig om de bandjes met een op het gasfornuis opgewarmde driehoekige verfbrander op maat te smelten. Met naald en draad geef ik de bandjes hun nieuw leven. Het is heerlijk om ermee bezig te zijn, terwijl ik ondertussen een vaag vermoeden heb van het doel waarvoor ze bestemd zijn. Onbewust bouwt de spaning zich daardoor steeds verder in mij op. Toch houd ik het nog voor me. Wel hoop ik dat de nieuwe, thans nog smetteloze bandjes, tegen het eind van de dag ingewijd zullen worden, het liefst op mij.

Ik herinner mij het gezegde: "na gedane arbeid is het goed rusten". Ik schuif de rugleuning van mijn tuinstoel naar de achterste stand en baadt met mijn geheel naakte lichaam in de krachtige voorjaarszon. Op de achtergrond hoor ik hoe Dylan de spulletjes opruimt.
Ik word totaal verrast als Dylan het eerste zandkleurige bandje plotseling om mijn rechterpols en de stoelleuning aanbrengt en met een snelle beweging vrij strak trekt. Uiteraard had ik me kunnen verzetten, maar ik laat hem rustig zijn gang gaan.
Ik kan- en durf - hem blindelings te vertrouwen. Ik heb geen idee wat hij precies van plan is. Blijkbaar is het voor hem ook heel spannend, want zijn flink gezwollen penis is al half opgericht.

Het tweede bandje gebruikt hij voor mijn andere pols. Dan tilt hij één voor één mijn benen op en legt ze op het krukje tegen elkaar aan. Uit het niets haalt hij een dun, lang stuk zwart touw tevoorschijn, dat veel op een schoenveter lijkt. Hij vouwt het dubbel en bindt vervolgens mijn beide grote tenen tegen elkaar. Het kriebelt geweldig. Ook voelt het heerlijk verwarrend aan.
'Ben je niet bang voor de buren?' vraag ik hem onzeker, hoewel ik al weet dat ze niet thuis zijn.
'Nee hoor,' antwoordt hij nonchalant.' De ene kant is op vakantie, en de anderen zijn niet thuis. Trouwens ..., de zandkleurige bandjes vallen toch haast niet op. Ze hebben bijna dezelfde kleur als je lekker goudbruin gekleurde huid.'

Daar lig ik dan. Naakt. Vastgebonden in de tuinstoel. Ik ben volledig aan hem overgeleverd. Ik vraag me af wat ditmaal zal volgen. Zal ik weer getracteerd worden op zijn overdeelde aandacht ...? Ik hoop van wel.
Verwachtingsvol sluit ik mijn ogen en probeer te achterhalen wat er ondertussen allemaal in mijn lichaam gebeurt.
De bandjes houden mij in hun macht. Ik kan geen kant meer op. Ik mag ontvangen, zonder terug te hoeven geven. Ik mag me ontspannen en me laten verwennen. Het laatste lukt me overigens niet echt. Mijn lichaam vaart een geheel eigen, oncontroleerbare koers. Niet langer kan ik onderscheiden wat de grootste warmtebron is. Zijn het de krachtige zonnenstralen die mijn lichaam verwennen, of is het de verwachtingsvolle opwinding die mijn lichaam in vuur en vlam zet?
Ik wil nog maar één ding: zijn onverdeelde aandacht. Steeds opnieuw, zonder onderbreking.

Dan zijn er gelukkig zijn magische handen, en de zijdezachte, trage aanrakingen van zijn vingers. Mijn gespannen en gevangen lichaam lijkt op een veer die plotseling losschiet. Elke zenuw doet zijn best om de vele prikkels tienvoudig te versterken, om pas dan door te geven aan de rest van mijn lichaam. Ik raak totaal de kluts kwijt. Mijn vertroebelde brein signaleert nog net dat Dylan uiterst geraffineerd de échte plekjes zorgvuldig vermijdt.
Juist het zachte, het tedere, het langzame, echoot heel krachtig na. Het is bijna onmogelijk om nog te onderscheiden met welk plekje Dylan op dat moment bezig is.

Mijn lichaam is druk bezig met het verwerken van alle prikkels van de aanraking van zijn wonderlijke vingers. Totaal onverwachts is er de sterk verfijnde nevel van water, dat als een wijd uitgespreide zijden doek op mijn lichaam probeert neer te dalen. Nog voordat de nevel kans krijgt mijn sterk verhitte huid te beroeren is het al verdampt. Wat blijft is het tintelende, verkwikkende gevoel.
Steeds opnieuw hoor ik het puffen van het kleine flesje, gevolgd door een koude nevel dat telkens een ander plekje vindt. Voor het eerst sinds tijden krijgen ook mijn deze dag nog achtergestelde borsten eindelijk de aandacht waar ze al zolang om smeken. Onder de wonderlijke waterdeken komen mijn tepels sterk tot leven. Mijn tepelhofjes lijken te verschrompelen. Mijn tepels komen parmantig overeind. Scheuten van puur genot zoeken hun weg naar mijn onderbuik.

Even gebeurt er helemaal niets. Ik word weer op mezelf terug geworpen. Ik heb de grootste moeite om de veelheid aan prikkels op te vangen en te verwerken. Ik wil me losscheuren uit de bandjes die me zo zorgvuldig gevangen houden. Ik wil mijn benen verlangend openen, maar mijn aan elkaar gebonden grote tenen maken dat onmogelijk. Ik voel me als een gevangen wild dier. Ik hijg en grom tegelijk.
Zacht strelend vingers vinden speels hun weg over mijn hunkerende lichaam. Bij elke aanraking lijkt mijn gevoeligheid te groeien. Al snel krijg ik in de gaten dat Dylan mij blijkbaar heel aandachtig observeert. Elke verandering in mijn ademhaling is voor hem voldoende om tal van prikkelende plekjes te vinden. plekjes die ik zelf nooit eerder heb ervaren.
Het blijf me verbazen hoeveel ik in korte tijd al samen met Dylan heb mogen ervaren. Ook deze sessie in de tuin zal voor eeuwig een onuitwisbare plek in mijn hart krijgen.
'Au ...!!!', stoot ik uit van pure schrik, als Dylan heel uitgebreid mijn rechtertepel "verwent" met een ontzettend koud ijsblokje. Toch doet het helemaal geen pijn ..., integendeel. Ik vind het vooral uiterst verwarrend om door het "Yin Yang" principe steeds weer uit balans geworpen te worden.
De koude dringt tot diep in mijn tepels door. Dan verdwijnt het ijsblokje nog voordat het volledig door de enorme hitte van mijn lichaam is weggesmolten. Twee grote handen sluiten zich vol om mijn kleine borsten. Krachtig masserend komt de warmte weer snel terug.

Weer laat Dylan mij even alleen. Ongeduldig kijk ik toe hoe hij een luchtmatras tevoorschijn haalt. Ik kan de krachtige slagen van mijn hart heel duidelijk voelen. 'Hij zal toch niet ...?'
Hij laat me niet lang in onzekerheid. Hij heeft me nog maar nauwelijks losgemaakt of hij "dwingt" mijn polsen op mijn rug. Weer is er het bandje, dat nu gebruikt wordt om mijn polsen achter mijn rug vast te binden. Hij vleit zich neer op het matras. Ik heb slechts een korte aanmoediging nodig om op hem neer te dalen. Ik wil zelf maar al te graag.
Heel rustig beweegt hij in mij op en neer. Weer neemt hij alle tijd om mij te verwennen. Ik hoop maar dat ook hij het genot zal proeven. Door mijn op mijn rug gebonden polsen kan ik nog altijd niets voor hem betekenen. Weer zijn er zijn handen die speels mijn sterk geprikkelde borsten verder stimuleren. Het ene moment is er het nauwelijks waarneembare, zijdezachte strelen, dan het masseren van mijn tepels met duim en wijsvinger, afgewisseld door af en toe een diep binnendringende nagel. Soms ook sluiten zijn grote handen vol om mijn borsten en is er het bijna pijnlijke masseren van de zachte huid. Nimmer is er de overdaad. De discipline die Dylan voor mij kan opbrengen brengt mij in vervoering.
Het wordt me bijna te veel. Een zeeeeer uitgebreid voorspel, de ongekende warmte van de zon en de onzekerheid of het wel veilig is. Wat als iemand ons betrapt ...?
Een naderend orgasme verdringt onverwachts al mijn andere gedachten. Oohh ..., verrukkelijk lekker!!!

©Bindingskracht, december 2007

Terug.