Bindingskracht

Expressievormen: 2022 Bondage verhalen: Boeiend boeienspel.

'Becca ... hou je nog van Matteo ...?'
Die vraag ... die verrekte vraag van Myrthe ... houdt me al dagen bezig. Ik moet er even tussenuit.

Gezegend met een licht blauwe lucht en een aangename temperatuur rijd ik nog diezelfde middag totaal onverwachts naar de bosrijke omgeving in de buurt. Op de fiets uiteraard. Een gewone fiets zelfs, want ik wil zo veel mogelijk krachtig blijven bewegen. Volgens mijn hartsvriendin Myrthe had ik allang moeten overstappen op een elektrische fiets. Met de tijd meegaan noemt ze het. Ik moet er niet aan denken. Hoewel ... heel soms ben ik jaloers op haar ... en haar fiets. Gelukkig spoel ik niet weg als ik op de rit naar mijn werk word overvallen door een eenvoudige regenbui.

Vandaag dus, op deze doordeweekse dag, zijn de fietspaden vrijwel verlaten. In de verte wacht een uitnodigende grasvlakte, met de nabij gelegen overzichtelijk plek om mijn bescheiden fiets veilig aan de ketting te leggen. Ik heb vandaag de tijd. Matteo komt later thuis door een conferentie die hij verplicht moet bijwonen. Over het avondeten hoeft híj zich niet druk te maken. De kindertjes hebben een pyjamaparty, waarbij ze dus blijven slapen. Pas de volgende middag staan ze weer op de stoep. Zelf zie ik wel wat ik ga eten.
Zoals ik me nu voel heb ik waarschijnlijk toch geen trek.

Met de plaid en daarop mijn grote badhanddoek, creëer ik een vrijwel perfecte plek om te ontspannen. Als dat gaat lukken tenminste ... Met gesloten ogen laat ik mijn leven de revue passeren.
Matteo, mijn "vechtgenoot" ... oohh ... dat is gemeen.
We hebben het goed samen, al ruim acht jaar. Vroeg in onze relatie vonden we een geschikte koopwoning.
Ruim genoeg voor ook geplande uitbreidingen, onder andere nu met twee immer vrolijke en behulpzame jonge meiden. De schuldenlast hebben we kunnen inperken door tussentijdse aflossing én het oversluiten van de hypotheek.

De afgelopen dagen heb ik bewust rondgedwaald over het Internet. Ik vond mooie spreuken die me troffen, zoals:
= Liefde is een werkwoord.
= Een oogopslag, een glimlach, een passend woord: zo ontstaat liefde.
= De liefde is niet ingetogen. De liefde is uitbundig en schaamteloos.
= Liefde is tijd maken voor elkaar, écht tijd maken voor elkaar.

Waarom raakt die ene opmerking van Myrthe me toch zo? Ik móet op zoek naar het antwoord, anders dreig ik langzaam gek te worden. De knoop in mijn maag is terug. Geen goed voorteken.
Al evaluerend kom ik tot de conclusie dat de crux in de intimiteit zit. Matteo en ik besteden te weinig tijd aan elkaar? Ineens wil ik weten hoe Myrthe haar leven heeft ingericht.
Zou ze vaak seks hebben? Waar houdt zij dan van? Krijgt ze vaak haar zin? Dit gewraakte gespreksonderwerp komt eigenlijk nooit aan de orde. Zouden mannen daar wél over praten? Oprecht bedoel ik. Niet de opgehemelde verhalen als ze onderling gezellig bij elkaar zijn.

De seks bij ons? Die is wel okee, maar behoorlijk saai ... De laatste tijd is er in mijn ogen te weinig voorspel.
Eigenlijk is het al veel langer zo, bedenk ik me. Matteo is vaak zo gehaast. Het liefst wil hij vrijwel meteen bij me naar binnen. Als hij zijn plekje gevonden heeft neemt hij gelukkig wel eventjes de tijd. Toch komt zijn zaadlozing regelmatig te snel. Er is voor mij nauwelijks gelegenheid om op te warmen.
Tegenwoordig zijn mijn fijnste momenten als hij wat minder zin heeft en toelaat dat ik subtiel met zijn penis speel.
Die gelegenheid om hem te verwennen grijp ik dan met beide handen aan. Het brengt me dichter bij hem. Het geeft me een trots gevoel als zijn lid snel opzwelt. Lichtjes verwen ik dan met mijn vingertopjes zijn ineen gekrompen balzak. Geleidelijk wordt mijn tong actiever, terwijl mijn mond wat meer over zijn penis heen en weer schuift.
Ik geniet het meest van de warmte die ondertussen diep in mijn lichaam ontwaakt. Als hij na een happy end (te) snel in een diepe slaap wegzakt speel ik nog wat met mijn inmiddels flink vochtige schede.
Dan droom ik over de heftige intimiteit van weleer. Over de liefde van toen, waar ik nu zo'n enorme behoefte aan heb.

Sinds een paar maanden is er ook nog die luxe platte geschenkdoos, diep weggeborgen in zijn kast.
Ik was er niet naar op zoek. Wel naar mijn favoriete t-shirt, maar die heb ik nog steeds niet gevonden.
Lange tijd lukte het me om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen, hopend dat het cadeau voor mij was bestemd.
Wel merk ik dat de doos af en toe op een net iets andere plek ligt. Alsof Matteo er mee bezig is geweest.
Mijn nieuwsgierigheid valt niet meer te bedwingen.
De schrik slaat toe als ik word geconfronteerd met glimmende pols- en enkelboeien.
Waar heeft hij díe nou voor nodig? Niet voor mij, dat is overduidelijk. Heeft hij een maîtresse ...?
Heb ik die signalen gemist, los van de verminderde intimiteit? De knoop in mijn buik is weer dominant aanwezig.

Ik bestook Internet met talloze zoekopdrachten. Na elke sessie wis ik zorgvuldig de historie op mijn computer.
Gelukkig heb ik ergens een normale website die geregeld vastloopt op achtergebleven cookies. Het biedt een plausibele verklaring voor dit opschonen, mocht Matteo daar ooit naar vragen.
Mijn favoriet geworden zoekopdracht is "liefde en bondage verhalen". Het biedt de mogelijkheid om me te richten op "subtiele bondage". Wat me vooral aanspreekt is het gegeven dat als je vastgebonden en geblinddoekt bent, andere zintuigen zich tot het uiterste spitsen. Zou daar voor ons een oplossing liggen? Kan het een nieuwe richting worden binnen de intimiteit? Is Matteo nog wel monogaam, bedenk ik me ineens? Zonder die geruststellende gedachte is er immers weinig hoop. Een relatietherapeut ligt dan meer voor de hand, of een drastischere echtscheiding.

Een snood plan komt tot leven. Mijn hongerige lichaam begint heftig te stuiteren. Het kost me de grootste moeite roerloos in het zonnetje te blijven liggen.
Wat staat me te wachten als ik vanavond de boeien bij mezelf omdoe ...?

Mijn plan brengt veel risico's met zich mee. Zo heb ik bijvoorbeeld geen idee waar de sleuteltjes zijn.
Het is slechts een klein detail, houd ik me voor. Het hoeft niet doorslaggevend te zijn ... toch?
Hoe zal Myrthe reageren als ik haar om hulp moet vragen? Wat zal ze van me denken?
Wat als één van de meiden heimwee krijgt en thuis wil slapen? Misschien wel allebei?
Wat als Matteo onverwachts iemand voor vanavond heeft uitgenodigd? Of erger nog, wat als Matteo al een serieuze vervanger voor mij heeft gevonden? Nou ja, in dat geval weet ik dan meteen hoe laat het is.
Een lief berichtje van Matteo geeft de doorslag. Net als zijn aankondiging dat hij verwacht om half negen thuis te zijn.

Mijn rusteloosheid werkt frustrerend. Tijd om naar huis te gaan. Er is veel te doen. Huis aan kant maken. Stofzuigen in de woonkamer. Gordijnen sluiten. Bed in orde maken. Uitgebreid badderen, inclusief haren wassen.
Tal van plekjes scheren. Onopvallende make-up aanbrengen. Een geurtje blijft achterwege, want dat past niet bij mij. Pikante kleding selecteren is eveneens overbodig. Mijn "adamskostuum" is uitermate geschikt.

Telkens als ik langs een spiegel loop bekijk ik mijn naakte lichaam. De tand des tijds heb ik tot op heden aardig doorstaan. Trots geniet ik van mijn niet aangetaste contrasterende welvingen. Ik ben gezegend met nog altijd fraaie, volle borsten, slanke taillelijn en vrouwelijke heupen. Menig man zou op me vallen.
Het wordt tijd om Matteo weer oprecht bij mijn zaak te betrekken.

Een laatste blik over het decor. Alles is tot in de puntjes geregeld. Telefoons staan op "stil". Het leer van de bank heeft geen extra bescherming nodig. Het is goed bekend met naakte lichamen. Wanneer was dat voor het laatst? Waarschijnlijk jaren terug? Waarom trekt het leven zo snel voorbij?
Pluk de dag, houd ik me voor. Het nieuwe begin heb ik gemaakt.

Koud staal sluit om mijn rechter enkel.
Het sleutelgat is duidelijk zichtbaar, maar daar heb ik niets aan. Wel zie ik een palletje waarmee ik het mechanisme kan blokkeren, zodat de boei niet strakker sluit.
Niet nadenken. Gewoon doen.
Zien waar deze belangrijke keuze toe leidt.
Hopelijk naar een veilige haven?
Het aanbrengen van de polsboeien kost moeite. Het korte kettingtje biedt weinig speelruimte. Precies zoals bedoeld, schat ik in.

Ik ben op mezelf teruggeworpen. Er is geen klok in de buurt die met een beschuldigende vinger kan wijzen op verkwisting. Het prikkelt geweldig om vrijwel niets te kunnen doen. Niets te hóeven doen.
Door de boeien kan ik mijn naaktheid nauwelijks verbergen. Het hoeft niet. Niet nu.
Ik concentreer me op wat er mét me, en ín me gebeurt.
Het innige verlangen om met mezelf te spelen schuif ik voor nu terzijde.
Het koud aanvoelende leer geeft verlichting als ik neerstrijk en mijn ogen sluit.
Rust daalt als een neerdwarrelende zijden sjaal over me neer.
Er gebeurt niets ... helemaal niets ... en toch ... toch trekt een wonderlijke sensatie door me heen.
Dit diep weggezakte, opwindende gevoel wil ik zo graag weer samen met Matteo oppakken.

Hoe lang lig ik al op de bank? Wanneer komt Matteo nou? Hoe zal hij dadelijk reageren? Komen er onweersbuien of gaat er straks een licht zonnetje schijnen? De onzekerheid houdt me bezig. Net als mijn steeds onrustiger wordende lichaam. Zal ik straks verwend worden, of staat me een andere straf te wachten? Emotioneel danwel fysiek?

Ik trek mijn knieën op. Onwennig glijden mijn handen over mijn been.
Ik mis bewegingsvrijheid. Mijn benen kan ik onvoldoende spreiden. Mijn polsen lijken een onafscheidelijk Siamese tweeling.
De eerdere sensatie vervaagd.
Onzekerheid dient zich aan.
Ik kan er niets meer aan veranderen.
De boeien zijn ineens zeer confronterend.
De behoefte om mezelf te bevredigen dringt zich steeds heftiger aan. Hoe lang nog?

Plaatjes van de naakte, vastgebonden vrouwen schieten door me heen.

Als ik zo'n model was, wat zou ík dan willen? Wijd gespreide armen en benen trekt me wel. Bedolven worden onder liefdevolle aandacht. Liefst als ik geblinddoekt ben, zodat ik zoveel mogelijk mag ervaren. Hoe zal het zijn om voor het eerst weerloos vastgebonden klaar te komen? Zal het anders zijn? Ik verwacht van wel.
Durf ik er dan van te genieten? Ik weet het gewoon niet.

Een auto rijdt ons grintpad op. Ik heb geen idee wie het kan zijn. Is het Matteo, of één van mijn vriendinnen.
Misschien Myrthe. Zij heeft een sleutel van de voordeur bedenk ik onzeker ... net als mijn schoonmoeder.
Wat te denken van mijn oudste dochter. Ook zij heeft een sleutel, maar is door haar jeugdige leeftijd volstrekt onbekend met verhalen over bloemetjes en bijtjes ... hoop ik.
Wie het ook is, hij ... of zij dus ... zal geschokt zijn. Een net meisje biedt zich niet vrijwillig op deze wijze aan.
In sneltreinvaart denderen de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, weken zelfs, voorbij. Twijfels over mijn huidige precaire positie verhogen mijn toch al krachtige hartslag. Elk moment kan er een totaal onvoorbereid persoon de kamer binnentreden. Mijn onzekerheid overvalt me als ik me half opricht.

'Zeg toch iets,' fluister ik. Mijn keel is kurkdroog. Ik had gehoopt op een wat spontanere reactie van Matteo.
Gelukkig dus wel Matteo. Dat is alvast een pluspuntje. Is het boosheid dat ik zie?
Vlak voor mijn ogen maakt hij zwijgend zijn stropdas los. Zijn colbertje vindt een plek over een stoelleuning.
Heel geleidelijk verliezen meer kledingsstukken terrein. Tot hij uiteindelijk spiernaakt in beeld verschijnt.
Zijn vaak al fors opgezwollen lid lijkt groter dan ooit te voren.
Spontaan word ik overspoeld door erotische prikkelingen die mijn lichaam nog verder op zijn kop zetten.
Ik wil hem aanraken.

'Blijf liggen,' beveelt hij. Er klinkt geen spoor van dominantie in zijn stem. Eerder een innig verlangen.
'Becca ... weet je hoe vaak ik hierover heb gefantaseerd.' Het hoge woord is eruit.
Er wordt niet gerept over de boeien waarmee ik mezelf aanbiedt. Als hij wil, kan en mag hij over me beschikken.
Aan alles merk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt? Zo hoop ik althans.
Uiteraard kan het nog steeds volledig fout gaan. Met zijn ogen laaft hij zich hongerig aan het moois dat ik bied.
Het is lang geleden dat ik zo'n hartstochtelijk blik bij hem heb gezien.

'Draai op je buik,' klinkt het liefdevol.
Langzaam draai ik op mijn zij, terwijl ik geen idee heb wat hij van plan is.
Weer voel ik mijn trotsheid als ik geleidelijk steeds meer geheimen prijsgeef.
Geheimen die hij uiteraard allang kent.
Vandaag krijgt mijn lichaam weer de waardering die ik zolang heb gemist.
'Waarom hebben we zo lang gewacht ...?'
De vraag brandt op het puntje van mijn tong.
Toch durf ik hem niet te stellen.
Dit is ons moment.

Ik draai verder tot ik daadwerkelijk op mijn buik lig. Op mijn ellebogen steunend verhef ik mijn bovenlichaam.
De handboeien komen daardoor prominenter in beeld. Met het omhoog brengen van mijn enkels komen ook die boeien tot hun recht en benadrukken de machteloze positie waarvoor alleen ikzelf verantwoordelijk ben.
Matteo heeft me er niet toe gedwongen. Het is mijn eigen vrije keuze.

Hij pakt de klaarliggende badhanddoek en maakt aanstalten om dichterbij te komen. Nog altijd heb ik geen idee wat me te wachten staat. Deze onzekerheid werkt voorlopig enorm prikkelend.

Een zeer vertrouwde rechterhand glijdt aanvankelijk bedeesd over mijn billen. Langzaam groeit het onderlinge vertrouwen tot het niveau van weleer. Zachtjes ontsnappen de kreuntjes als hij me verder verwend. Hij weet nog precies hoe hij me kan behagen. Er trekt inmiddels een andere fantastische sensatie door me heen. Pas na lange tijd dringt het tot me door dat ook mijn rechter tepel subtiel wordt verwend.
De al zo lang opgebouwde erotische spanning forceert een opening. Geschrokken staakt Matteo zijn activiteiten. Nauwgezet houdt hij me in de gaten. Pas als mijn lichaam wat bedaart keren zijn handen teder terug.
Er is geen spoor van de harde gretigheid waar ik de laatste tijd zo tegen opzag.

'Mijn schouders ...,' stoot ik verhit uit.
Matteo voelt perfect aan waar ik naar smacht. Hij wringt zich in een onmogelijke houding waarbij hij mijn aan de zwaartekracht onderhevige volle rechter borst met zijn hand kan ondersteunen. De zachte kneepjes sturen tal van signalen door mijn nog altijd uitgehongerde lichaam. Ditmaal is er weinig nodig. Door me volledig schrap te zetten kan ik de enorme vloedgolf bijna onopvallend opvangen. Toch heeft Matteo het opgemerkt.
Hij verheft zijn bovenlichaam en kust elk plekje van mijn schouders en rug. Al kussend beweegt hij lager tot ook mijn billen uitgebreid aandacht krijgen. De enkelboeien zijn ineens heel dominant aanwezig. Met wild spartelende benen probeer ik het genot op te vangen.
Zijn hand vindt de inmiddels zeer vochtige plek tussen mijn benen. Traag onderzoekt hij de sterk verhitte omgeving.
Ik besef me terdege dat ik in zeer korte tijd viermaal ben klaargekomen. Nooit voor mogelijk gehouden.
Wat staat me nog meer te wachten?

'Ben zo terug,' verontschuldigt hij.
Ik hoor hem de trap opgaan. Waarschijnlijk om een blik te werpen in zijn kast? Sleutels voor de boeien zouden ook handig zijn. Boven wordt de wc doorgespoeld.

'Maak je me niet verder los?' vraag ik verbaasd als hij de enkelboeien verwijderd, maar mijn polsboeien laat zitten.
'Dat komt wel,' antwoordt hij. Ik ben benieuwd wanneer dat zal zijn.

Hij leidt me naar boven, naar onze slaapkamer. Ik moet op het bed gaan liggen. Mijn hoofd over de rand van het matras, gevangen polsen rustend op de grond.
Extra bloed stroomt naar mijn hersenen en zorgt voor een volledig nieuwe, zeer prikkelende sensatie.
Zijn fors opgezwollen lid dringt aarzelend bij me binnen. Oprechter ditmaal. Dieper dan ooit te voren beroert hij teder plekjes die ik daarbinnen nooit eerder heb gevoeld.
Een tijdlang laat Matteo me feilloos balanceren op een fantastisch hoog plateau. Hij neemt écht de tijd voor míj. Nauwgezet luistert hij naar míjn lichaam. Geregeld verlegd hij zijn aandacht om míj nog meer te behagen.
Zijn uitstelgedrag zou frustrerend moeten zijn, maar zo ervaar ik het niet. Integendeel zelfs.

Het is heerlijk te voelen dat hij ondertussen enorm worstelt met zijn eigen opwinding. Steeds weer weet hij zich op het laatste moment toch weer in te houden. Zelfs op het eind, mijn eind.
'Waauuw ... ongelooflijk,' breng ik na afloop hijgend uit, doelend op mijn fenomenale orgasme via zijn stijve penis.

Volmaakt voldaan helpt Matteo me terug op het bed en nestelt zich in mijn gevangen armen.
Zijn vingers trekken richting mijn liefdesgrotje.
De handboeien zullen nog een tijdje blijven, realiseer ik me.
Het enige minpuntje is dat ik hem daardoor niet goed kan aanraken. Hopelijk komt dat later, tijdens een vervolg op dit voor mij nog zo wonderlijke bondagespel. Nu is daar weer zijn onbaatzuchtige verwennerij, ditmaal tot twee keer toe.

Terwijl ik wegzak in de vergetelheid ben ik benieuwd naar Matteo's verhaal.

©Bindingskracht, 2022

Terug.