Home
 Bindingskracht.nl E-mail
Tussen alle kunstenaars op de braderie was de verzorgde oudere schilder me direct opgevallen. Op zijn ezel had hij het landelijk tafereel gedetailleerd weten vast te leggen. Lange tijd bestudeerde ik het grote doek. De rode gloed van het beeld kwam absoluut niet overeen met wat ik zelf waarnam. Verder was alles buitengewoon realistisch. Ik had nauwelijks in de gaten dat hij me ondertussen aandachtig bestudeerde. Toen ik eindelijk oogcontact maakte voelde ik me niet bekeken, want in zijn afwezige blik herkende ik de kunstenaar in hem. Als vanzelf raakten we aan de praat, terwijl hij een schetsboek ter hand nam. Hij had me vragend aangekeken, wachtend op toestemming. Kort erop legde hij me met enkele snelle, geroutineerde, krachtige lijnen vast op papier. Het resultaat hield hij voor mij verborgen.
Hij gaf nog wel aan dat als hij eenmaal een beeld voor ogen had, hij dat dagen kon vasthouden en volledig uitwerken, zonder terug te hoeven gaan naar de oorsprong. Na afloop had hij me zijn visitekaartje gegeven, mocht ik eens langs willen komen.

Speels draai ik het het stukje karton tussen de toppen van mijn duim en middenvinger in de rondte. Op de voorkant staan werken van de kunstenaar, op de achterkant zijn contactgegevens. Dat ik vandaag hetzelfde soepelvallende zomerjurkje met de diepe v-hals aan heb, draagt bij aan mijn nieuwsgierigheid naar het uiteindelijke resultaat van zijn gemaakte schets. Ik neem resoluut het besluit om bij hem langs te gaan.

Nog voordat ik zijn atelier binnenstap zie ik dat hij geconcentreerd aan het werk is. Eigenlijk wil ik hem niet storen. Dralend zoek ik naar de juiste beslissing. Het besef dat ik vandaag alle tijd heb trekt me schoorvoetend over de ingewikkelde fysieke drempel.
Met het openen van de deur kondigt een schel belletje mijn bezoek aan, waardoor hij opkijkt. Ik voel zijn indringende blik als zijn ogen weer over mijn strakke lichaam glijden en me aandacht opnemen, net als toen. Het maakt me ditmaal iets onzekerder, omdat ik weet dat mijn zwarte beha iets te veel zichtbaar is, net als mijn jonge borsten. Ik begrijp nu de vele waarschuwingen van mijn overbezorgde moeder. Zijn uitnodiging om samen een kopje thee te drinken voelt ineens heel wat minder onschuldig.

In de ruime achterkamer probeer ik te bedenken waar ik goed aan doe. Ik zoek steun bij de grote pilaar die deel uitmaakt van de constructie van het gebouw. Onze blikken kruisen opnieuw. Betrapt draait hij zich om en richt zijn aandacht op het fornuis. Snel drapeer ik de bovenkant van mijn jurk wat meer over mijn borsten, zodat het minder aanstoot geeft.
Op de tafel ligt zijn schetsboek. Al bladerende zoek ik vergeefs naar de schets die hij van mij heeft gemaakt.
Als ik hem ernaar vraag bespeur ik een aarzeling. Na lang aandringen haalt hij uiteindelijk het definitieve werk tevoorschijn. Even houdt hij de gedetailleerde tekening nog verborgen. Dan bekijken we samen zwijgend het bijzonder fraaie resultaat. Ik herken mezelf direct in de sprekende gelijkenis, hoewel de context me verward.

'Zijn mijn armen op mijn rug vastgebonden?' In mijn stem klinkt waarschijnlijk iets van beginnende opwinding.
Nog voordat hij kan antwoorden vervolg ik: 'waarom heb ik een blinddoek voor mijn ogen?'
'Vind je het resultaat mooi ...,' klinkt zacht vragend zijn stem van nabij.
'Ja ... dat wel ... maar waarom heb je me zo geprojecteerd?'

Zijn onzekerheid is vertederend. 'Meteen bij de eerste ontmoeting kwam spontaan dit beeld in me op,' verontschuldigt hij zich haastig.
'Het was vooral het groen in jouw jurk dat tot mijn verbeelding sprak.'
Ik wil direct reageren, maar houd me nog stil en wacht op de rest van zijn verhaal.
'Vorige maand bracht een collega wat stukken touw en enkele sjaaltjes. Allemaal in een groene kleur. Toen ik jou zo zag in je groen getinte jurkje ging mijn fantasie met me aan de haal. Net als nu eigenlijk.'
'Wilde je me toen al vastbinden?'
'Hhuu ... Nee, natuurlijk niet. Dat hoort toch helemaal niet. We kennen elkaar niet eens. Ik werk vanuit mijn fantasie.'
Zijn stem klinkt oprecht.
'Zou je nu wél willen?' Aandacht bestudeer ik zijn reactie en merk dat hij me niet aan durft te kijken. 'Heb je het wel eens eerder gedaan ... een vrouw vastbinden bedoel ik?' vervolg ik aarzelend.
'Nee, nog nooit ... Toch zou ik ook dat beeld graag tot me nemen.'
'Zou je het fijn vinden als ik nogmaals model ben?'
In zijn ogen sprankelt de onschuldige opwinding van een echte kunstenaar. Zijn wat harde blik verzacht terstond. Geobsedeerde ogen volgen me als ik me tegen de pilaar druk die me bij binnenkomst al was opgevallen.
Expressievormen: 2017 Bondage verhalen: Ontmoeting met boeiende kunstenaar.
Ik breng mijn armen tegen de zijkant van het brede hout.
'Als je wilt mag je me zo vastmaken, dan zal ik weer je model zijn.'
Door zijn haast om me vast te binden laat hij geregeld steken vallen.
Ik heb bijna medelijden met hem. In zijn nek en op zijn voorhoofd verschijnen tal van zweetdruppels. Dit spel is blijkbaar totaal nieuw voor hem. Ik maak me geen zorgen als hij uiteindelijk diverse stappen achteruit doet. Van de tafel grist hij gehaast zijn schetsboek.
Met wilde, snelle halen legt hij me op diverse bladzijden verder vast.
'Ik zou graag nog wat touw aanbrengen ...' Zijn stem klinkt zowel hees als schor.
'Geef maar aan wat je wilt doen, dan kijk ik wel of ik met je mee kan gaan. Trouwens ... de blinddoek ontbreekt ook nog altijd.'
'Het lijkt me mooi als ik ...'
Verder komt hij niet, alsof hij ineens beseft dat hij met vuur speelt.
Met moeite lukt het me om hem te bewegen verder te vertellen.
Ach, eigenlijk is het zo vertederend, ontroerend haast.
Zou hij getrouwd zijn, schiet opeens door me heen.
'Wat lijkt je mooi ...,' herhaal ik zijn laatste opmerking.
'Mag ik je schouders ontbloten en dan met touw tegen de paal aandrukken?'
'Ja hoor, ga je gang maar. Straks wil ik dan wel de schetsen zien hoor.'

Heel behoedzaam schuift hij de bovenkant van mijn jurk over mijn schouders naar beneden. Dat daarbij ook de bandjes van mijn beha meekomen is bijna logisch. Hij lijkt er geen aandacht voor te hebben.
Opnieuw observeer ik hem als hij al schetsend mijn lichaam aan het papier toevertrouwd. Ditmaal is het anders. Met elke streep en elke blik is het net alsof hij me aanraakt. Verlangend, zonder haast.
Geleidelijk dringt de netelige positie tot me door waarin ik me onbedoeld heb gemanoeuvreerd.
Dat ik door de touwen niets kan doen voelt ineens enorm prikkelend.
Ik wil aangeraakt worden, zachtjes en teder. Toch weet ik dat ik mijn verlangens beter niet kan uiten. Niemand weet immers dat ik nu hier ben. Ze zouden me volledig voor gek verklaren. Wie laat zich door een onbekende zo vastbinden dat ontsnappen niet mogelijk is.

Natuurlijk ben ik al lang geen maagd meer. Heel soms heb ik zelfs genoten bij het vrijen, maar te vaak was er na afloop ook dat onbevredigende gevoel. Mijn handjevol vriendjes waren allemaal van mijn leeftijd en misten net al ik de rijke ervaring om elkaar optimaal in extase te brengen.
Er trekt een opwindende onrust door me heen, die ik nooit eerder heb ervaren. Ik druk mijn benen strak tegen elkaar in een poging de stuiterende spanning te bedwingen, maar het pakt averechts uit. Ik voel de warmte naar mijn hoofd stijgen. Mijn gezicht zal wel weer zo rood als een boei zijn. Het kan niet anders of mijn kunstenaar moet het ook hebben opgemerkt. Tenzij hij van een andere planeet komt, of zo. Het zou me niet eens verbazen.
De blinddoek komt niet echt als een verrassing. Ik heb het immers zelf aangegeven. Voorzichtig bedekt hij mijn ogen met de zijdezachte stof. Vanaf het moment dat hij de knoop strakker trekt rust mijn hoofd tegen de paal. Door de touwen kon ik me al nauwelijks bewegen. Nu kan ik ook niet langer zien wat er om me heen gebeurt. Ik voel me kwetsbaar.
'Oohh ...,' kreun ik als mijn borst wordt ontbloot, zonder dat hij me echt aanraakt. 'Verwen me ...,' fluister ik na een tweede onzekere aanraking, vaag toestemming gevend om het volledig foute pad te bewandelen.
Ik ben me bewust van ongekende prikkels die door me heen trekken.
Zo aangeraakt worden is véél opwindender dan dat ik gewend ben.
Ik zet me schrap en hoop dat ik geen vergissing heb gemaakt.

Ik voel zijn voortvarend handen. Vingertoppen strelen mijn schouders zo subtiel dat ze nog net de haartjes op mijn huid beroeren. Door de zachtheid ervaar ik hoe gevoelig mijn zenuwen reageren.
Het geeft een bijna elektrostatisch, prikkelend gevoel dat me verward.
Ruim de tijd nemend verlegt hij geleidelijk zijn tedere aandacht via mijn hals naar mijn gezicht. Af en toe glijden zijn handen door mijn haren op zoek naar de gespannen spieren in mijn nek, om daar over te gaan tot een voorzichtig masseren.

Via mijn schouders trekken onderzoekende vingertoppen in kleine cirkelbewegingen steeds wat verder omlaag.
Vol verbazing merk ik dat vooral het gebied boven mijn tepels en de zijkanten van mijn borsten enorm genieten van zijn liefdevolle aanrakingen. Ik kan me gelukkig niet verzetten als eindelijk mijn beide tepels tegelijk aan de beurt zijn.
Ze reageren heftig op de erotische strelingen van zijn vochtige vingertoppen. Mijn rechter tepel verdwijnt in zijn mond. Zacht zuigend trekt hij eraan.
'Maak me los ...,' wil ik smeken, maar houd me in. Ik wil nog veel langer op deze wonderlijke wijze verwend worden. Voorlopig wil ik echt niet los. Dit is veel te lekker.

Door de bekoorlijke verwennenrij zak ik langzaam weg in een heerlijke roes. Genietend van de sublieme aandacht blijft een orgasme toch ondeugend buiten mijn bereik. Ik heb daarvoor net iets meer nodig. Ergens hoop ik dat hij zijn aandacht nog gaat verleggen. Ik zal hem niet tegenhouden. Het zou niet eens lukken.
Als hij me onverwachts ineens losmaakt voel ik me desondanks volledig bevredigd. Deze manier van vrijen past tenminste écht bij mij. In alle rust in vervoering raken. Niets kunnen doen, alleen maar ontvangen. Zonder haast, zonder dwang. Niet langer is het erg dat ik vast stond. In tegendeel zelfs. Dit spel met de touwen had nog uren mogen doorgaan.
Een vlugge blik op de klok doet me twijfelen. Ben ik inderdaad al bijna twee uur binnen?
Ik kan het niet geloven ... of eigenlijk toch wel.

'Je was fantastisch. Dank je. Toch moet ik nu echt weer eens aan de slag. Dadelijk komt een belangrijke klant,' hoor ik hem nog zeggen. 'Als je wilt mag je best nog eens langskomen ... als model, bedoel ik.'

Hopelijk kan ik hem tegen die tijd verleiden tot meer. Dat hij een stuk ouder is maakt me inmiddels niet meer uit.
Hoe zal het zijn om vol overgave en aandacht met hem te vrijen? Ik ben benieuwd of zijn rijpheid is toe te schrijven aan het toenemen van zijn leeftijd of dat hij de tederheid en rust altijd al in zich had. Eén ding is zeker, terugkomen zal ik zeker. Dat staat voor mij als een paal boven water. Ik wil nog zoveel meer onderzoeken en ervaren, vooral wat de touwen allemaal met me doen.


©Bindingskracht, 2017

Terug.