Bindingskracht

'Okee Lotte ... laat maar zien. Wat heb je ditmaal geproduceerd?'
Verdraaid nog aan toe ... ik ben als een open boek voor Eline. Ze kent me door en door. Wanneer zal het me ooit lukken om iets voor mijn beste vriendin verborgen te houden? Gelukkig heb ik er verder geen moeite mee.
Eline laat me gaan als ik naar boven loop. Uit ervaring weet ze dat ik dadelijk terugkom met het resultaat waar ik inderdaad zelf erg van onder de indruk van ben. Blijkbaar straal ik dat weer ongegeneerd uit.
'Wauw ... prachtig Lotte ...'
Die eerste, éne, oprechte opmerking is de volledige beloning die ik altijd zo hard nodig heb. Daarna volgt de diepgang binnen haar recensie, als kunstenaars onder elkaar. We vullen elkaar daarin geweldig aan, waardoor onze werken het gemiddelde niveau ver overstijgen. Het lukt geregeld om goede inkomsten te genereren uit onze kunst.
Ook deze tekening heb ik in opdracht gemaakt. De details van het hoe en waarom ken ik niet. De specificaties waren desondanks helder en duidelijk. Blijkbaar wil iemand zijn liefje ergens van overtuigen ... of zo. Ach, het doet er niet toe. Geld is geld.

'Je bent gegrepen door het tafreel hè ...? Wat houdt je zo bezig ...?' De analyse van Eline is weer eens haarscherp.
'Tja ... het zijn vooral de handboeien die me verwarren. Waarom laat ze het toe, of wordt ze gedwongen? Dat zou wél de traan verklaren.' Het ongrijpbare, tintelende gevoel in mijn lichaam dat ik tijdens het maken had, komt weer bovendrijven. Het maakt me onrustig. Ik kan het niet goed bevatten.
'Lotje, wat heb jij nu nodig? Kan ik je ergens mee helpen?'
'Hoe zal ík me voelen als ik gevangen ben in de handboeien? Geen kant uitkunnen ...?' mijmer ik.
'Je zou het best eens willen uitproberen?' reageert mijn wel erg trouwe en scherpe therapeute.
Aarzelend antwoord ik met een knikje.
'Ik heb thuis wel wat liggen, dus als je wilt ...? Ze zijn zo gehaald.'

Onzeker staar ik voor me uit. De onrust die ik tijdens het tekenen in mijn lichaam voelde bezorgt me opnieuw vreemde hartkloppingen. Er is geen sprake van opwinding of lust. Het komt vooral voort uit nieuwsgierigheid. Als iets ongrijpbaars dat ik nodig heb in mijn toekomstige werken.
Met Eline durf ik het wel aan.
We doen wel meer extravagante experimenten. Nog niet zo lang geleden waren we samen naaktmodel ten overstaan van vierentwingtig veel te gretige jongensogen. Menig van hen had de grootste moeite met de prikkelende beelden die wij hen voorschotelden. Het was jammer dat ook zij niet naakt waren, dan hadden wij kunnen genieten van een groot aantal stevige palen zonder dat zij konden zien wat het ons deed. Achteraf hadden we daarover de grootste lol.
We waren er zelfs flink voor betaald.
Tjeetje, hoe zou het zijn geweest als ik toen handboeien om had gehad?
'Okee ... haal ze maar.' Mijn zucht zegt meer dan duizend woorden.

Wachtend op haar terugkomst loop ik licht geprikkeld door mijn huis. Nog even dan heb ik handboeien om, schiet door me heen. Wat wil ik eigenlijk ervaren?
Mijn ogen glijden door de tuin en blijven rusten bij de dikke boomstam. Hoe zal het zijn om naakt met mijn rug tegen die boom te staan, mijn polsen achterlangs vastgemaakt. Mijn hart mist enkele slagen.
Een bikini, dat is beter. Ik wil geen aanstoot geven aan de buurt. Het is maar goed dat ik binnen een mum van tijd ben omgekleed, want het zweet breekt me ineens aan alle kanten uit. Vreemd eigenlijk dat het weer die ene boom is. Als kind was ik er tijdens een spelletje al eens tegen vastgebonden. Destijds met touw.
De herinneringen dringen weer levendig tot me door. Heel soms word ik er 's nachts nog wakker van.
Het rare gevoel dat toen door me heentrok heb ik nooit een goed plekje kunnen geven.
De boom dus.
De grote lijnen van mijn besluit staan vast. Voor ik me kan bezig houden met de details is Eline al weer terug.
Heeft ze zo hard gefietst? Ik ben er nog niet klaar voor.
De lichte paniek druk ik resoluut weg.

Kort leg ik Eline mijn plan voor.
Met een geroutineerd gebaar tovert ze een set handboeien uit één van haar diepe broekzakken.
Een wat langere ketting verbindt de beide uiteinden.

'Deze moet wel lukken, schat ik zo in. Ik heb er ook twee sleuteltjes bij. Zullen we er één achter je met een spijkertje aan de boom bevestigen. De andere leg ik het best op het aanrecht.'
Het gemak waarmee ze het heft in handen neemt verbaast me. Ze is me veel te gretig. Hoe komt ze eigenlijk aan al die boeien? Heeft ze er soms zelf ervaring mee? Gebruikt ze de handboeien in haar eigen slaapkamer? Heeft ze dan toch nog een geheim voor me dat ik niet ken? Heel langzaam vallen mijn eigen warrige puzzelstukjes op hun plek.

Kort erop sluiten de boeien met duidelijk hoorbare klikjes om mijn polsen. Ik test het koude staal. Er zit weinig beweging in. Zelf loskomen zit er niet in. Precies zoals ik het wil.
'Verder nog iets ...?' dringt vaag haar stem tot me door.
Wilde fantasieën wat ik nog zou willen schieten kriskras door mijn hoofd. Het liefst zou ik toch naakt willen zijn, alleen weet ik niet waarom.
'Wat me lekker lijkt ...,' start ik aarzelend als ik mijn gedachten probeer te ordenen.
'Ja, zeg het maar. Ik kan veel hebben.' In haar stem ligt naar mijn idee iets te veel gretigheid.
'Laat me een uurtje alleen, zodat ik helemaal teruggeworpen wordt op mezelf. Misschien vervloek ik na afloop de boeien en ben dan hopelijk gelijk genezen. Andersom kan natuurlijk ook, dat ik het lekker ga vinden. Ach, dat is een zorg voor later.'
'Weet je het zeker ...? Moet ik een tijdje naar huis gaan? Wat doe je als je spijt krijgt?' Haar bezorgdheid is terecht.
'Hoe laat is het nu?'
'Bijna vier uur. Verwacht je Paul weer rond half zes? Hoe gaat hij trouwens reageren als hij je zo vindt?'
Haar vragen maken me onzeker. Toch maar snel los en het experiment staken ...?
'Laat me maar. Het komt goed.' Mijn stem mist overtuiging. 'Als Paul eerder thuis is geeft hij wel even een belletje.'
Ze neemt mijn zonnebril en zet hem op haar eigen hoofd. Een laatste onderzoekende blik. 'Succes Lotte ... Ik hoop dat je vindt wat je zoekt.' Met het op slot draaien van de poort is ze verdwenen.

Daar sta ik. Een blinddoek had een mooie aanvulling geweest, dan was mijn hulpeloosheid compleet.
De behoefte naakt te zijn komt weer bovendrijven, zonder dat ik het kan verklaren.
Onrustig onderzoek ik mijn hulpeloze situatie waarin ik me vrijwillig heb ingelaten. De dikke boomstam maakt het onmogelijk om de inklemming van mijn andere pols te onderzoeken. Verder dan het aanraking van de andere vingertopjes kom ik niet. Het besef dat ik gevangen ben dringt maar moeizaam tot me door.
Concentreer je op de ademhaling, hoor ik mijn joga-instructeur weer zeggen. Het duurt een flikse tijd voor ik wat bedaar, zodat ik me kan richten op wat het met me doet dat ik geen kant uit kan.
Ondanks de netelige positie waarin ik me heb gemanouevreerd, geniet ik van de rust in mijn lichaam. Heel subtiel komt een prikkelende opwinding opzetten.
Ik kan me niet verweren en moet het toelaten.

Zonder dat ik het heb opgemerkt staat Paul ineens vlak voor me.
'Hai schat, gaat het goed?'
Zijn stem is zachtjes, alsof hij mijn mijmeringen niet wilde storen. Er is geen spoor van verbazing te horen.
Hij is wel wat gewend met, en door mij.
Ik richt me op, hopend op die ene subtiele aanraking.
Ondeugend behoudt hij afstand.

'Lotje, kan ik wat voor je doen?'
'Tjeetje lief, er zoveel waar ik naar verlang. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen.'
Waar doe ik goed aan?
'Mag ik nog een tijdje vast blijven staan, maar dan zonder bikini?' Ik kijk hem hoopvol aan.
'Ik kan er wel mee instemmen als je belooft dat we vanavond nog wat verder mogen gaan?'
Gevoed door een sterke, prikkelende opwinding stem ik in, benieuwd waar Paul mee zal komen. Even is er het huidcontact als Paul de bandjes van mijn bikini loshaakt, gevolgd door de sluiting. Dan schuift hij mijn bikinibroekje omlaag. Vergeefs wacht ik op een speelse, ondeugende aanraking.
Paul blijft geruime tijd weg en laat me eenzaam achter terwijl hij Eline belt en het eten klaarmaakt. Slechts één keer komt hij langs met een fototoestel. Mijn inmiddels gekalmeerde lichaam komt daardoor weer in heerlijke opstand. Straks moet ik de ongetwijfeld fraaie plaatjes van mijn netelige positie toch maar zien veilig te stellen.

De voortreffelijk bereidde maaltijd gaat goeddeels aan me voorbij, omdat ik nerveus ben. Het lukt me niet Paul te doorgronden. Het is net alsof er voor hem de afgelopen uren niets bijzonders is gebeurd.

Het is nog maar kort in de avond als we weer terugkeren naar de boom. Ondanks mijn protesten mag ik van Paul niet naakt tegen de boom gaan staan. Ik moet t-shirt en slipje aanhouden.
Met een ongekende geroutineerdheid word ik ditmaal met diverse touwen machteloos aan de boom vastgebonden. Ik geniet enorm van het feit dat ik al snel niets meer kan.
Na opnieuw een veel te uitgebreide fotosessie komt Paul heel nabij. Plagend blijft hij wéér net buiten bereik.
Ik word gek van al dat uitstellen. Ik wil handen voelen op al mijn wonderlijk hongerige plekjes.

Even is er serieus overleg over de volgende stap. Uit de voorgelegde keuzes selecteer ik toch om een tijdlang eenzaam achtergelaten te worden, stevig vastgebonden aan de boom. Op mijn verzoek om daarbij weer naakt te mogen zijn gaat hij helaas niet in.

In alle rust vergelijk ik mijn beide benarde posities.
De handboeien waren kouder en onvergeeflijk.

De touwen zijn wat dat betreft warmer. Ze lijken meer ruimte te bieden, ondanks de stevige omklemming.
De opgeheven positie van mijn polsen is zwaar. Dit zal ik niet lang kunnen volhouden.
Ergens hoop ik dat deze boom de komende tijd vaker een plekje voor mij zal vrijhouden, maar dan wel met Paul in de nabijheid. Ik wil machteloos wachten op de subtiele, tedere aanrakingen. Niet wetend wanneer het uiteindelijk komt.
Ik heb er nog geen genoeg van.

Paul komt terug met een opblaasbaar matje.
Het zal toch niet ...? Buiten vrijen? Wat als de buren het zien ...? Hoe zullen die reageren?
Het duurt niet lang of ik lig inderdaad naakt op de grond, precies zoals ik al vermoedde. De uiteinden van de touwen die nog om mijn polsen zitten worden om de boom gewikkeld. Vier lange pennen verdwijnen in de grond en dienen als stevige ankers voor mijn wijdgespreide polsen en enkels. Ik wil fel protesteren. Alles is nieuw voor mij.
Een blinddoek doet me bedaren. Gelijktijdig zet ik me schrap.
In alle rust strelen vingertoppen heel lichtjes en liefdevol mijn strakgespannen, hunkerende lichaam. Elke aanraking galmt in veelvoud door mijn lichaam. Drie keer kort achter elkaar heb ik het gevoel dat ik al klaarkom.
Helaas weet Paul precies wat hij doet. Zo ken ik hem helemaal niet. Waar komt zijn rust vandaan?
Steeds andere plekjes worden bespeeld. De ontwijkende aanrakingen aan de binnenkant van mijn bovenbenen stoken mijn innerlijke vuur tot ongekende hoogte.
Zuchtend onderdruk ik een kreet van genot als zijn lid onverwachts diep bij me binnendringt. Vaag voel ik hoe mijn vagina ruimte maakt. Tergend langzaam beweegt Paul over de volle lengte in me, ditmaal zonder te stoppen.

Zwakjes en heerlijk voldaan laat ik me liefdevol verwennen als hij me in bed stopt. Ik merk nog net dat hij achter me komt liggen en teder een arm om me heensluit.

©Bindingskracht, 2017

Terug.