Bindingskracht

"Eline, lukt het met de liefde ...?".
De bezorgdheid van mijn tante stel ik op prijs, maar het brengt me absoluut geen stap verder. Dat ik hoog opgeleid ben werkt ernstig in mijn nadeel. Daarnaast zie ik het niet zitten om eindeloos te appen met foute types.

Bijna een jaar terug heb ik mezelf een cadeau gegeven door me in te schrijven bij een relatiebureau. Voor € 10.000,- zorgen zij een jaar lang voor mij. Ik laat me door hen verrassen. Het is hun taak om kandidaten door te lichten aan de hand van mijn best hoge eisenpakket.

Ik heb genoten van de inmiddels vijf ontmoetingen die ik tot nu via hen heb gehad. Hoewel ik normaal stevig in mijn schoenen sta, was ik bij de eerste keer bloed nerveus. Uren stond ik te dralen voor de spiegel om een geschikte outfit te vinden. Pas nadat ik me drie keer in korte tijd had omgekleed vond ik het welletjes.
Met knikkende knieën liep ik die middag door het restaurant naar mijn date. Bij het heffen van het champagneglas merkte ik pas goed hoe erg mijn hand trilde.
Naarmate ik meer ervaring opdeed met daten kon ik me meer ontspannen. Helaas trof ik steeds bemiddelde mannen die op zoek waren naar accessoires. Ver voordat het onderwerp genegenheid aan de orde kon komen was ik al afgehaakt.

Een volgend voorstel van het relatiebureau ligt klaar in mijn mailbox. Ik ga er op nog niet op in. Eerst zoek ik antwoord op de vraag waarom het voor mij zo moeilijk is om een man te vinden. Ik wil gewoon iemand waar ik me ongedwongen en ontspannen tegen aan kan vlijen.
Hoe pakken andere vrouwen dit aan? Moet ik toch een andere koers in het leven varen? Ik kom er niet uit.

De jonge collega's om me heen zijn helemaal verslaafd aan Tinder. Als ik wat doorvraag bij de mannen krijg ik te horen dat Tinder voor de sex is, niet voor de liefde. Je swipet de ware naar rechts. Meestal met succes. Vaak hebben ze al binnen een kwartier een date.
'De beste sex heb je als je goed weet wat je wilt en daar om durft te vragen,' geeft Marianne terloops aan.
Haar anders zo helder blik wordt wazig. Bijkbaar liggen de beelden van de vorige avond nog helder op haar netvlies.
'Ben je niet bang dat het een keer mis gaat?', vraag ik bezorgd.
Haar lichaamstaal is overduidelijk.

In het weekend installeer ik tegen beter weten de app. Al snel blijkt dat Tinderen emotioneel uitputtender is dan ik ooit had kunnen bedenken. Het wordt me allengs ook duidelijk dat ik val op slimme, spannende, charismatische, ingewikkelde, onbereikbare mannen.
Als ik op de zondagnamiddag teleurgesteld de app verwijder rest slechts het woordje "bondage", dat ik bij één van de profielen heb gelezen. Het zet me aan het denken, net als de eerdere opmerking dat ik moet durven vragen.

Gesprekken met mijn lievelingstante Ameera komen weer bovendrijven. Precies één keer heeft ze vaag iets laten ontvallen over hoe ze eens door een geweldige minnaar was vastgebonden. Weerloos naakt had ze moeten toelaten dat vervolgens zijn indringende blik schaamteloos over haar lichaam dwaalde. Daarna gleden zijn handen tergend langzaam over haar verhitte lichaam en accentueerden fijnzinnig haar vrouwelijke welvingen. Ze had zich niet kunnen verzetten toen ook haar meest intieme plekjes geleidelijk en geraffineerd in het spel werden betrokken.
Helaas hield Ameera verdere details voor me verborgen. Jammer eigenlijk.

Een week lang word ik geteisterd door slapeloze nachten. De onrust in mijn lichaam uit zich in onredelijkheid naar mijn werknemers. Gelukkig weet ik me vaak net op tijd in te houden. Wel is het een teken aan de wand.
Dit kan en mag niet lang zo doorgaan.

Met zorg kies ik een restaurant uit voor een gelegenheid om mijn tante verder uit te horen.
Mijn geteisterde gedachten vinden een gewillig oor bij Ameera. Ze oordeelt niet, maar helpt me om orde in mijn enorme chaos te scheppen. Samen gaan we op zoek naar mijn grootste nood. Het is vooral de onbekendheid met, en nieuwsgierigheid naar, het onderwerp bondage dat op dit moment al mijn verdere denken blokkeert.

'Zal ik Paul eens polsen? Misschien wil hij jou ook terwille zijn?' Haar heldere blauwe ogen kijken me indringend aan.
'Het zal niet lukken.' Mijn onzekerheid slaat weer in alle heftigheid toe. 'Ik kan niet toelaten om de controle uit handen te geven,' breng ik stameld uit.
'Bij Paul hoef jij je daar geen zorgen om te maken. Ik heb gemerkt dat hij altijd heel precies gehoor geeft aan wat je hem vraagt. Gelijktijdig weet hij feilloos op het grensgebied van het toelaarbare te manoeuvreren. Mijn vertrouwen heeft hij overigens nooit beschaamd. Je moet vooral durven aangeven wat je wilt.'

Daar is die opmerking weer: "durven vragen, durven aangeven." Is het werkelijk zo eenvoudig?
'Maar de liefde dan ...,' probeer ik nog. Het lukt me niet een opdringerige traan te bedwingen. De enkele druppel glijdt onbedoeld over mijn wang.
'Ach kindje toch ...' Teder neemt ze mijn hoofd in haar warme handen.
'Bestel nog een wijntje, dan probeer ik ondertussen of ik Paul kan bereiken.'
'Heb je voor morgen afspraken staan ...?', vraagt ze nog terwijl ze al op weg naar buiten is.

'Okee, gelukt. Morgen om 3 uur word je verwacht,' meldt ze net iets te enthousiast.
Ondanks de heftigheid van het onderwerp maakt Ameera er verder geen punt van. Het is geregeld. Nu is het aan mij om het allemaal over me heen te laten komen. De onrust in mijn lichaam berooft me van een goede nachtrust.

Een deel van de grote zolder boven Paul's werkplaats is ingericht als atelier. Grote werken staan in schappen langs de achterwand. Een forse, verrijdbare tafel ligt vol verfspullen. Meer in het midden van de ruimte staat een gezellig ingerichte rustruimte met tafel, stoelen, koelkast, koffiezetapparaat en waterkoker.
Paul is wat ouder dan ik had verwacht. Meer de leeftijd van mijn tante. Hij is een krachtige, lange, atletische man die zo te zien nog vol in het leven staat.

Ik kan me niet verzetten als zijn handen subtiel door mijn lange haren glijden. Af en toe masseren vingertoppen mijn hoofdhuid. Het is precies wat ik nodig heb om me over te geven aan de situatie waarin ik me geheel vrijwillig heb ingelaten. Het geeft me de gelegenheid om de prikkels te onderzoeken die onder licht protest door mijn lichaam trekken. Niets kunnen doen, overgeleverd zijn aan de ander voelt nu heerlijk aan. Gelijktijdig weet ik dat ik mag bijsturen.
Voorlopig is dat niet nodig. Paul weet precies waar ik onbedoeld naar verlang.

Een volgend stuk touw drukt mijn lichaam ter hoogte van mijn taille onwrikbaar tegen de paal. Ik voel de échte kracht van de touwen. Ik kan geen kant meer uit.
Vergeefs zoek ik naar ruimte. Even is er het beklemmende gevoel, want zelfstandig loskomen is er niet meer bij.
Minuten geleden ook al niet ... besef ik.

Pas na een tijdje dringt het tot me door dat Paul vanaf een afstand over me waakt. Het zorgt voor een veilig gevoel.
Ik schrik dan ook niet als Paul wat dichterbij komt.
Ik geef me over aan de warme handen die langzaam over mijn lichaam trekken. Soms vederlicht, dan weer wat steviger. Vrijwel overal is er de aandacht, terwijl de echte plekjes zorgvuldig worden vermeden.

Onbewust zet ik me schrap als Paul enkele stappen in mijn richting doet. Zijn handen strelen onverwachts mijn borsten. Ik voel de zachte aanraking en de prikkels die ruw een weg zoeken door mijn hele lichaam. Gelijktijdig besef ik dat zijn handen nog niet eens contact hebben maken. Pas ter hoogte van mijn knieën is er de concrete aanraking van mijn inmiddels klamme huid.
Ik verstijf als vingertoppen al cirkelend, via de binnenkant van mijn benen brutaal verder omhoog trekken, om uiteindelijk via mijn liezen af te dwalen. Geleidelijk wordt ook mijn schaamstreek betrokken in zijn spel.
Als zijn vingers uiteindelijk teder tussen mijn benen verdwijnen heb ik het idee dat ik onwijs heftig klaarkom.
En dat terwijl er feitelijk niets is gebeurd.

Voor Paul is het blijkbaar een teken om te stoppen. 'Eline, ik ga je losmaken. Je hebt al lang genoeg gestaan. In de tuin wacht een ligbed. Je kleren mag je meenemen, maar ze kunnen ook boven blijven liggen.'
Blijkbaar verwacht hij dat ik naakt naar beneden ga?

Nadat ik me in de zon heb geïnstalleerd worden mijn armen met brede, lichtbruine nylon bandjes aan de leuningen vastgeklemd. Mijn grote tenen worden met een dun koordje aan elkaar vastgebonden.
Paul komt nog met een blinddoek, maar daar heb ik geen behoefte aan.
'Ik houd mijn ogen wel gesloten als je daarom vraagt,' zeg ik stoer, terwijl mijn lichaam moeite heeft de nieuwe impulsen te verwerken.
Kort glijdt zijn hand over mijn gezicht en sluiten mijn oogleden.

Ik schrik als een fijne nevel mijn lichaam afdekt als een zachte deken. De verkwikkende werking zorgt voor weer nieuwe, onbekende verwennerij. Het is vooral het besef dat ik vastlig dat me innerlijke rust geeft.
Blijkbaar heb ik de bondage nodig.
Ik durf het nauwelijks toe te laten. Het spel met de touwen is daarvoor nog te complex.

Zachtjes en oprecht beroeren ervaren handen mijn lichaam. Eerst onschuldig en gaandeweg uitdagender.
Vooral mijn vastgebonden voeten krijgen extra aandacht. Niet langer lukt het me om stil te blijven liggen onder de strelingen van mijn onderbenen. Gelijktijdig houdt het touw mijn voeten gevangen.
Nadat mijn tenen zijn losgemaakt dwingt hij mijn benen voorzichtig uit elkaar.
Ik laat het schaamteloos toe, zonder verzet. Mijn verlangen naar meer is te heftig.

Even is er de koude als glijmiddel op mijn genotskobbeltje wordt gesmeerd. Traag en inventief glijden vingers over en door het kleine, nu super gevoelige gebiedje. De nylonbandjes houden me ondertussen zorgvuldig in bedwang als een opkomend orgasme steeds weer wordt uitgesteld. De explosie die uiteindelijk volgt is zo heftig dat mijn lichaam wil samentrekken. Ik word dwingend van buitenaf tegengehouden, waardoor de heerlijkheid tot in alle uithoeken nagalmt.

Met enkele simpele handelingen maakt Paul me los.
'Zo tijd om te evalueren,' klinkt het opgewekt. 'Zal ik eerst wat thee maken?'
Het is alsof bondage voor hem de gewoonste zaak van de wereld is, net als het uitgebreid verwennen van de vrouw.
Ik koester de laatste zonnestralen en geniet van het fantastisch voldane gevoel.

©Bindingskracht, 2017

Terug.